متن سحر

قصد من ، دیدن لبخند تو بود
که سحر بر لب دریا
به اُفق خیره شدم .

صبح رخ داده که باور کند این دل،شاید
پشت تاریکی ما هم،سحری می آید

تو چون ماه آمدی در این جهانم
که روشن می کند شب آسمانم

به عطرت باغی از گل ها بسازم
بگو شعری که بل بل را بسازم

بخوان بل بل تو از آواز قلبم
بگو امشب به یار دل تنگم

بگو دیگر بیا چشم انتظارم
تو را تنها ندارم در...

تویی که لبریز از شب شده ست  تقویمت
صبور باش! سحر اتّفاق می افتد
رضاحدادیان

دوباره ساعت خانه به وقت بیداری
تمام ثانیه هایش قشنگ وتکراری

دوباره وقت سحروقت ربنای عشق
چه خوب میشود اکنون نماز بگذاری
اعظم کلیابی بانوی کاشانی

کمی دیگر بمان تا شب بمیرد... سحر آید سیاهی پر بگیرد...

سحر شد باز وچشمانم به در مانده است و بی خواب است
به دنبال تو میگردد دلم جاناچه غمگینست وبی تاب است..

زبس آتش زند ای جان به جانم شام دلتنگی
حوالی همین ساعت دلم دنبال مهتاب است

اعظم کلیابی بانوی کاشانی

قدری مرا دریاب ای پروانه! باور کن
-این شمع،امشب تا سحر روشن نمی ماند

رضا حدادیان

کنار پنجره ی شب نشسته ای بی تاب
صبور باش !سحر اتفاق می افتد

رضا حدادیان

مثل باران بود چشمانش دعایش را بخوان
ربنای دستهایش ، «آتنا»یش را بخوان

قول داده با خودش هرگز نگوید درد را
معنی چشمانِ غمگین و صدایش را بخوان

سینه اش لبریز درد است و ندارد مرهمی
بین این فوج دروغین ، آشنایش را بخوان

بغض صد ساله گلو را تا...

دیده أم لختهٔ خون است و دلم تَنگِ سحر
گشته أم کلِّ جهان را پِیِ آهنگِ سحر

بابتِ معرفت و ذات و حیایش باید
تا دَمِ مرگ به سینه بزنم سنگِ سحر

دل ودینم به خدا گشته منور زِ رُخش
کُنجِ ویرانه شدم مرغِ شباهنگِ سحر

زندگانیِ نباتات همه درطلب...

مسجد، سر سحر خشکسالی دارد
دینم بی تو جای خالی دارد

من مانده ام و سوال سختی اینطور
ماه رمضان با تو چه حالی دارد؟

چند رباعی​

تا چله نشین شب یلدا گشتیم
آئینه لحظه های فردا گشتیم
در بازی کودکانه ای غرق شدیم
آواره تر از سنگ چلیپا گشتیم
¤¤¤
سرگرم بهانه های فردا هستیم
دلبسته ی اما و اگر ها هستیم
ما گمشدگانیم که در کوچه مهر
جامانده ترین حرف الفبا هستیم
¤¤¤...

منم و عشق حسینی که محرّم دارد
مادری فاطمه و خواهر زینب دارد

سر که قابل نبُود جان بدهم در راهش
چون برادر نبُوَد این همه حیدر دارد

منم و شور علمداری عباس حسین(ع)
آن که می گفت برادر بشود نور دو عین

کُلُّنا عباس ماییم به زینب (س) سوگند...

هزار شب به سَحَر آمد و سحر شد شام
ولی شبی که تو رفتی ، سحر نگشته هنوز

مسافران شب راهی سفرند ؛ سفری رو به سحر

تو همان جرعه ی آبی که نشد وقت سحر
بزنم لب به تو و زود اذان را گفتند

در زمهریر برف
در پرده‌های ذهن من از عهد کودکی
سرمای سخت بهمن و
اسفند
این‌گونه نقش بسته است
اهریمنی
اما همیشه در پی اسفند
هنگامه طلوع بهار است و ایمنی
شب هر چه تیره‌تر شود آخر سحر شود...

هزار شب به سحر آمد و سحر شد شام
ولی شبی که تو رفتی، سحر نگشته هنوز

گویا طلسم چشم تو بر من اثر کرد
چشمان تو شبھای تارم را سحر کرد

ای دل صبور باش و مخٖور غم که عاقبت
این شام، صبح گردد و این شب سحر شود

کاش از عمر شبی تا به سحر چون مهتاب
شبنم زلف تو را نوشم و خوابم نبرد

️️️

مانده بودی اگر نازنینم
زندگی رنگ و بوی دگر داشت
این شب سرد و غمگین غربت
با وجود تو رنگ سحر داشت...

گر چه شب تاریک است
دل قوی دار / سحر نزدیک است