متن تک بیت

از حادثه و فاصله ها نیست گِله
تا عشق، میان قلب ما پیوند است

تلف شدم ، نیامدی ، که جانِ تازه ای دهی

به قلبِ لحظه های من که بی تو بیقرار شد

شبی که بر تب غمت ، دوباره تن دچار شد
سکوت در دلم شکست و بر سرم هوار شد

دشمن هزار هزار داری و چون کوه مانده ای

جانم  فدای  خاک  پاک  تو  ایران  هزار  بار

ای کاش که دلقک شده بودم و نه شاعر
در کشور من ارزش انسان به نقاب است

زنده را تا زنده است باید به فریادش رسید
ورنه بر مزارش آب پاشیدن چه سود؟

سعدی

نیک و بد چون همی بباید مرد

خنک آنکس که گوی نیکی برد

دیدی آن قهقههٔ کبکِ خرامان حافظ

که ز سرپنجهٔ شاهینِ قضا غافل بود

ز غصه صدهزاران قصه دارم

ولی پیش که خوانم؟ با که گویم؟

عشقی که از وجود تو افتاده در دلم
امروز بیشتر شده، فردا زیادتر ...

بی هیچ قید و شرطی می خواهمت که عاشق
پایان جمله هایش اما نمی گذارد

دو چشمان تو چنگیز و دل من نیز نیشابور
نگو یک حمله دیگر به نیشابور می چسبد

از سبکباری، گرانجانان دنیا غافل اند -
ورنه ذوق باختن بسیار بیش از بردن است / صائب

تو از مساحت پیراهنم بزرگ تری
ببین نیامده سر رفته ای از آغوشم

گاهی ترا کنار خود احساس می کنم
اما چقدر دلخوشی ِ خواب ها کم است

زانو زده در پای بزرگی تو انگار

الوند و دماوند و سهند و سبلان ها

آه ای وطن ِمضطربِ رنج کشیده!
یک روز مگر بوده که تو داغ نبینی؟

کجا دنبال مفهومی برای عشق می گردی ؟
که من این واژه را تا صبح معنا می کنم هر شب

ما تلخیِ “نه” گفتنمان را که شنیدیم
وقت است بنوشیم از این پس “بله” ها را

مهربان بودی و آن ایمان دریایی هنوز
موج می زد در (خدا پشت و پناهت) گفتنت

بوی پیراهنی ای باد بیاور، ور نه
غم یوسف بکشد، عاشق کنعانی را

عشق یعنی در میان صدهزاران مثنوی
بوی یک تک بیت ناگه مست و مدهوشت کند

نامه ات را هنوز میخوانم گفته بودی بهار می آیی …
می نویسم قطار اما تو … با کدامین قطار می آیی ؟

در جواب سرد مهری های او بوسیدمش
از پیمبر خوانده ام نیکی کنم جای بدی...