متن تک بیت

جان چه خونها خورد تا از صفحه دل پاک کرد
نقطه سهوی که نامش را سویدا کرده بود

به دریا می زنم! شاید به سوی ساحلی دیگر
مگر آسان نماید مشکلم را مشکلی دیگر

قیامت کرده ای در دل شبیه غنچه در بُستان


چو بلبل بی قرار تو ، تویی جان و تویی جانان

-بادصبا

تو خودت صبح دل انگیز جهانی به خدا
پس تو ای صبح دل انگیز جهان صبح به خیر

دوش می گفت که فردا بدهم کام دلت

سببی ساز خدایا که پشیمان نشود

شمع اگر کشته شد از باد مدارید عجب

یاد پروانهٔ هستی شده بر باد کنید

تا قیامت در کف خاکی که نقش پای اوست

دل تپد، آیینه بالد، گل دمد، جان بشکفد

مستم زدو چشم نیمه مستش

وز پای در آمدم ز دستش

بشارت می دهد هر دم عصای پیر در دستم

که مرگ اینجاست یا اینجاست یا اینجاست یا اینجا؟

آنکه شمشیر ستم بر سر ما آخته است
خود گمان کرده که برده ست، ولی باخته است

نسیمِ بادِ صبا دوشم آگهی آورد

که روزِ محنت و غم رو به کوتهی آورد

به ویرانی این اوضاع هستم مطمئن ز آن رو

که بنیان جفا و جور بی بنیاد می گردد

تپیدن های دل ها ناله شد آهسته آهسته

رساتر گر شود این ناله ها فریاد می گردد

از حادثه و فاصله ها نیست گِله
تا عشق، میان قلب ما پیوند است

تلف شدم ، نیامدی ، که جانِ تازه ای دهی

به قلبِ لحظه های من که بی تو بیقرار شد

شبی که بر تب غمت ، دوباره تن دچار شد
سکوت در دلم شکست و بر سرم هوار شد

دشمن هزار هزار داری و چون کوه مانده ای

جانم  فدای  خاک  پاک  تو  ایران  هزار  بار

ای کاش که دلقک شده بودم و نه شاعر
در کشور من ارزش انسان به نقاب است

زنده را تا زنده است باید به فریادش رسید
ورنه بر مزارش آب پاشیدن چه سود؟

سعدی

نیک و بد چون همی بباید مرد

خنک آنکس که گوی نیکی برد

دیدی آن قهقههٔ کبکِ خرامان حافظ

که ز سرپنجهٔ شاهینِ قضا غافل بود

ز غصه صدهزاران قصه دارم

ولی پیش که خوانم؟ با که گویم؟

عشقی که از وجود تو افتاده در دلم
امروز بیشتر شده، فردا زیادتر ...

بی هیچ قید و شرطی می خواهمت که عاشق
پایان جمله هایش اما نمی گذارد