ғᴀᴛɪ ᵈᵃˡᵃᵛᵃʳ

چشمانت

همه ی آن چیزی بود

که تا امروز

از شعر

نمی دانستم...

روز اول که سرِ زلفِ تو دیدم گفتم

که پریشانیِ این سلسله را آخر نیست.

ازچراغانیِ چشمان تو من جان دارم
بی تو یک نسبت نزدیک به باران دارم

روشنم از تو و آن منحنیِ لب هایت
من به لبخند پر از صبحِ تو، ایمان دارم

من شاعر درباری ام و چشم تو کافیست
تا خیره در ان باشم و انعام بگیرم

قدم هرجا که بگذاری بهم میریزی انجارا
تو یک جغرافیای خاص داری
زلزله خیزی:)

مثل شیری که شده عاشق چشمان غزال
بی رمق کرد مرا ناز دو چشمان شما...

حکایت رفاقت دیرینه من با تو حکایت قهوه ایست که امروز با یاد تو تلخ تلخ نوشیدم که با هر جرعه بسیار اندیشیدم که این طعم را دوست دارم یا نه و انقدر گیر کردم بین دوست داشتن و نداشتن که انتظار تمام شدنش را نداشتم تمام ک شد فهمیدم...

بعد از تو روا باشد نقض همه پیمان ها...

یک ت رنجاندی مرا یک جهان شادم نکرد:)