متن شیخ بهایی

افسوس که عمر خود تباهی کردیم

صد قافلهٔ گناه، راهی کردیم

در دفتر ما نماند یک نکته سفید

از بس به شب و روز سیاهی کردیم

گفتم که: الف،گفت: دگر؟ گفتم: هیچ

در خانه اگر کس است، یک حرف بس است

شیخ بهایی چه زیبا میگوید:
آدمی اگر پیامبر هم باشد از زبان مردم آسوده نیست،
زیرا :
اگر بسیار کار کند، می گویند احمق است!
اگر کم کار کند، می گویند تنبل است!
اگر بخشش کند، می گویند افراط می کند!
اگر جمعگرا باشد، می گویند بخیل است!
اگر ساکت...

ای عاشق خام، از خدا دوری تو
ما با تو چه کوشیم؟ که معذوری تو
تو طاعت حق کنی به امید بهشت
رو رو! تو نه عاشقی، که مزدوری تو

افسوس که نان پخته، خامان دارند
اسباب تمام، ناتمامان دارند،
آنان که به بندگی نمی ارزیدندد
امروز کنیزان و غلامان دارند!

تا منزل آدمی سرای دنیاست
کارش همه جرم و کار حق، لطف و عطاست
خوش باش که آن سرا چنین خواهد بود
سالی که نکوست، از بهارش پیداست

زنده را تا زنده است باید به فریادش رسید
ورنه بر مزارش آب پاشیدن چه سود؟

تا بتوانی، ز خلق، ای یار عزیز!

دوری کن و در دامن عزلت آویز!

انسان مجازیند این نسناسان

پرهیز! ز انسان مجازی، پرهیز!

باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است

شمشاد سایه پرور من از که کمتر است؟

شیخ بهایی:

علامت احمق سه چیز است :
- از هدر رفتن عمر باکی ندارد
- از حرف های بیهوده سیر نمی شود
- تاب همنشینی کسی که عیبش را ببیند ندارد

آراسته ظاهریم و باطن، نه چنان
القصه، چنانکه می نماییم، نه ایم

خواهد به سر آید، شبِ هجران تو یا نه؟

ای تیر غمت را دلِ عشاق نشانه

ز جام عشق او
مستم...

سوم اردیبهشت ،روزبزرگداشت شیخ بهایی و روز ملی کارآفرینی مبارک باد

.

ای خوش
آن روزی که پیشت، جان سپارد جان من..

️️️

عهد جوانی گذشت، در غم بود و نبود
نوبت پیری رسید، صد غم دیگر فزود

هر جا که روم پرتو کاشانه تویی تو


‌️️️

آن کس که بدم گفت بدی سیرت اوست
وان کس که مرا گفت نکو خود نیکوست

حال متکلم از کلامش پیداست
از کوزه همان برون تراود که در اوست

صد سال ره مسجد و میخانه بگیری
عمرت به هدر رفته اگر دست نگیری
بشنو از پیر خرابات تو این پند
هر دست که دادی به همان دست بگیری

هد نکند گنه، که قهاری تو
ما غرق گناهیم، که غفاری تو
او قهارت خواند و ما غفارت
آیا به کدام نام، خوش داری تو؟

از ناله عشاق ، نوایی بردار
وز درد و غم دوست ، دوایی بردار

از منزل یار ، تا تو ای سست قدم
یک گام زیاده نیست ، پایی بردار

دین و دل به یک دیدن،
باختیم و خرسندیم

در قمار عشق ای دل،
کی بود پشیمانی؟

مازدوست غیرازدوست،
مقصدی نمی‌خواهیم

حور و جنت ای زاهد!
بر تو باد ارزانی

من آینهٔ طلعت معشوق وجودم
از عکس رخش مظهر انوار شهودم

ابلیس نشد ساجد و مردود ابد شد
آن دم که ملائک همه کردند سجودم

یارب ! چه فرخ طالعند،
آنانکه در بازار عشق

خریدند
و دنیای دون بفروختند