متن تک بیت

کشته ی عشق زیاد است ولی اینگونه

جان به جان دادن ما پیش تو یکبار کم است

میبرند از پیش چشمت نو عروس گله را

غیرتی هم باشی ای سگ،وصل زنجیری خفه

چون غریبه جمع می بندی به جای ِ تو، شما
باز خوشحالم مرا آدم حسابی میکنی

زمانه ای ست پُر از شوق، هر زمان که تو باشی
گذشته چیست؟ چه آینده ای؟ به جز تو چه حالی؟

دلم گرفته و میلی به اجتماع ندارم
شبیه سایه ی ظهرم که ارتفاع ندارم

اه از عشق که یک مرتبه تصمیم گرفت
یوسف از چاه درآورده به زندان ببرد

وای بر تلخی فرجام رعیت پسری
که بخواهد دلی از دختر یک خان ببرد

این عشق چه دارد که همه عالم و آدم

از عشق پشیمانند و بی عشق پریشان

اگر از کمند عشقت بروم کجا گریزم

که خلاص بی تو بند است و حیات بی تو زندان

زهر است عطای خلق، هر چند دوا باشد

حاجت ز که میخواهی، جایی که خدا باشد؟!

هر چه گشتم لایقت پیدا نکردم نازنین
بی ریا و ساده میگویم فقط می خواهمت

اعظم کلیابی بانوی کاشانی

یا علی گفتیم و عشق آغاز شد
چون ولی گفتیم در ها باز شد

میان جمله ی خوبان ز خوبی از تو بهتر نیست...
ز شیرین یار شیرینم دگر زین گونه دیگر نیست...

زهی صبحی که او آید نشیند بر سر بالین

تو چشم از خواب بگشایی ببینی شاه شادانی

قربان وفاتم ، به وفاتم ، گذری کن

( قربانی وفای تو هستم، از مرده و جنازه ی من دیداری داشته باش )

تا بوت همی بشنوم از رخنهٔ تابوت

(تا بوی تو را از روزنه ی تابوتم تشخیص دهم و جان دوباره ای پیدا کنم)

بر من این جا تو اگر عرضه کنی هشت بهشت

ندهم دل به بهشت تو، که دیدار اینجاست

تو را من زهر شیرین خوانم ای عشق
که نامی خوش تر از اینت ندانم

فصل تنهایی من کاش به آخر برسد
دل دور از وطنم باز به دلبر برسد

خود گمان دارد که بختش خفته است
در بلاها حکمتی بنهفته است

عجب نیست بر خاک اگر گل شکفت

که چندین گل اندام در خاک خفت

شرمنده از آنیم که در روز مکافات
اندر خور عفو تو نکردیم گناهی!

من به خط و خبری از تو قناعت کردم
قاصدک کاش نگویی که خبر یادت نیست

چون وا نمی کنی گرهی، خود گره مشو

ابرو گشاده باش چو دستت گشاده نیست

بردار و دلیرانه بکش تیغ بر این تن
تا جان منی جان چه نیاز است در این تن

ایمان جلیلی...