متن تک بیت

زندگی بی عشق یعنی باتلاق آرزو
بی تو رود زندگی مرداب باشد بهتر است

سکوتت را ندانستم نگاهم را نفهمیدی
 نگفتم گفتنی ها را تو هم هرگز نپرسیدی

چشم مستش را که می چرخاند غلط انداز بود هر کسی پیش خودش میگفت: میلش با من است!

یار جستم که غم از خاطر غمگین ببرد
نه که جان کاهد و دل خون کند و دین ببرد

هفت خوان عشق را عزم سفر کردیم لیک
تیرهای دل خطا رفت و سپرهامان شکست

خوش گلشنی است حیف که گلچین روزگار

فرصت نمی دهد که تماشا کند کسی

برشکست از من و از رنج دلم باک نداشت

من نه آنم که توانم که از او برشکنم

موج ،بی تابانه سر بر صخره می کوبد،ولی
صخره، با بیتابی دریا مدارا می کند
رضاحدادیان

به دلم وعده ی دیدار تو دادم اما
سهم قلبم ز تو آن قاب لب طاقچه بود

ای دوست! جهان دمی ست و آن دم هیچ است

بر عمر مبند دل، که آن هم هیچ است

و دراین عمر که تنها سر ناکامی داشت
با همه درد نجیبیم خدا می داند

نمی دانم کجا آموختی علم قضاوت را!
که هر جا بوده حق با من تو گفتی از ترازویت

یک امروز است ما را نقد ایام
بر او هم اعتمادی نیست تا شام

خُنُک آن قماربازی که بباخت آن چه بودش

بِنَماند هیچش اِلّا هوس قمار دیگر

خرمنی در دامن صحرای محشر سبز کرد

هر که مشت دانه ای در رهگذار مور ریخت

نهال آرزو در سینه منشان گر خردمندی

که داغ حسرت آرد بار باغ آرزومندی

زندگی طوفان سختیهاست اما چاره چیست؟
در دل طوفان شبیه بادبادکها برقص

ویران شده را حوصله ی منت معمار نباشد

ویرانه ی مارا بگذارید که ویرانه بماند!

چشم تو باده ترین جام حلالیست که هست
در مقامی که همان حال محالیست که هست

شده دلتنگ شوی غم به جهانت برسد؟
گره ات کور شود غم به روانت برسد؟

زهجران سوخت خسرو، وه که درعشق

چه نیکو باشد ،ار هجران نباشد

مائیم که تامهر تو آموخته ایم
چشم از همه خوبان جهان دوخته ایم

من بجز شانه او تکیه ندادم به کسی
یار اما بی توجه شانه خالی  میکند
نسرین حسینی

در وقت فرا رسیدن جان دادن
ای کاش که من فدای جانان بشوم