متن حجت اله حبیبی

چقدر دلتنگم ، کاش عکست ، نفس می کشید. حجت اله حبیبی

کاش ، آفتاب بودم تا گاهی با گل ها
قایم موشک بازی کنم. حجت اله حبیبی

کاش، همیشه ، تعبیر خوابم تو باشی.
حجت اله حبیبی

کاش، می شد، لبخندِ تو ، تا ابد قاب کرد.
حجت اله حبیبی

کاش ، آخرین پرده ی این بازی ها
رقصِ احساسِ تو و بارون بود. حجت اله حبیبی

کاش، رفته بودم ، روزی که رفتنت را باور نکردم. حجت اله حبیبی

کاش، یک شب ، به رخت چشم بدوزم تا صبح، و سحر چشم بپوشم ز همه ، غیر از تو حجت اله حبیبی

کاش، کنارم بودی تا یادم بره تمام غصه ها حجت اله حبیبی

کاش، جرئت داشتیم ، بگیم دوست دارم فقط همین حجت اله حبیبی

کاش ، برای بارون ، شانه هایت را داشتم
حجت اله حبیبی

کاش ، همیشه بغلی بود تا آدم های تنها به آن پناه می بردن حجت اله حبیبی

کاش، یک روز از خواب می پریدم و می گفتن ،خواب دیدی این زندگی را حجت اله حبیبی

کاش، دمی ، مادر می شدی ، تا بفهمی دیر کردن یعنی چی؟!
حجت اله حبیبی

کاش، بغلش ، باز بود تا به عشق بغلش کوچه را با سر بدوم حجت اله حبیبی

کاشکی، قدر تو را ، قدرِ خودت بشناسم ، تا دمی، حسرت دیدار تو ، آهم نشود
حجت اله حبیبی

کاش ، ای کاشم نبودی ، نفسم بودی !؟
حجت اله حبیبی

کاش ، یواش یواش با هاش گرم می گرفتم ، تا زود اَزَم سرد نشه.
حجت اله حبیبی

کاش زندگی ، دو رو نبود ، تا حقه بازان ، بُر نگیرند. حجت اله حبیبی

آنکه از دستِ نسیمِ سحری لاله گرفت
یادگاری بدهد غنچه ی احساسِ مرا !؟
حجت اله حبیبی

بعضی آدم ها ، عوض نمی شن ، عوضی میشن. حجت اله حبیبی

چه بد کردی ای دوست در حقِ ما
حجت اله حبیبی

چون باران ، بدون چشم داشت ، ببخش ، گل یا خار مهم نیست. حجت اله حبیبی

نگاهت شعر پاییز است ، لبت آواز گندم زار
برای دیدن باران دو چشمم را تماشا کن
حجت اله حبیبی

چه بر ما شد ، که از دشمن ، صداقت آرزو کردیم
رفیقان گرگ باران دیده اند در روزگارِ نامراد ما. حجت اله حبیبی