متن حسرت ازدست رفته

چه دیدی از دل دنیا که دل به دام زدی؟
ز موج سهمگین چرا به سوی کام زدی؟
به عمق آب شدی، لیک گنج پیدا نیست
به کِرم قلاب چرا امید مدام زدی؟
جهان پر از صدف و گوهر نهان دارد
تو دل به طعمه‌ی پوسیده‌ای تمام زدی
نگاه ساده‌ات...

باد آمد و خاکستری از گذشته آورد
آورد دستانی سرد به حوالیِ چشم‌ها
چشم‌هایی که در جست‌وجوی چراغ بودند
بودند اما بی‌نام، بی‌خاطره، بی‌ردپا
ردپا گم شد در خیابان‌های خیس
خیس شد شب، فرو رفت در عمق آینه
آینه‌ای که هیچ‌کس را بازنمی‌تابید
تابید تنها نورِ خاموشِ خاطره‌ای دور
دور...

پلنگِ خوش خیالِ شب !
ماهت را برده‌اند
تو در این تاریکی
به کدام قابِ محال،
روشندلی ؟