متن حسرت جوانی

از من گرفت تا به ابد صبر و تاب را
دیگر ندید چشم من آهنگ خواب را

شور ونشاط و شادی و شعر وجوانی ام
همواره دید دلهره و اضطراب را

نگاهش به آینه افتاد. صورت، دیگر آن طراوت جوانی را نداشت. خطوط، مثل رد پای زمان، روی صورتش جا خوش کرده بودند؛ هر خط، انگار یک خاطره بود، یک خنده، یک شب بیداری. موهایش هم دیگر سیاهیِ سابق را نداشتند؛ رشته‌های سفید لابه‌لای‌شان خودنمایی می‌کرد. دست‌ها، همان‌ها که یک روز...

هیچ آدمی، هر چقدر هم عاقل، پیدا نمی شود که در دوره ای از جوانی اش چیزهایی گفته و حتی زندگی ای کرده باشد که خاطره شان آزارش ندهد و دلش نخواهد آنها را از گذشته اش پاک کند.