در خیالش بخدا کفر‌م‌و ایمان دادم وز غمش خسته چنین سر به بیابان دادم یار از جان که به من زلف سیه بر افشاند در قِمار نگه‌اش مُلک خراسان دادم رفت از شهر‌و گذشت از وطن‌و وز منی که در غمش شام‌و سحر بی عللی جان دادم سوزش اینجاست که...
برو بخواب! ز درد شبانه هیچ مگو برای کار خود از درد شانه هیچ مگو کمر ببند و بکوش از طلوع تا به غروب دهن ببند و ز اسرار خانه هیچ مگو به لاک خویش در آی‌و دروغِ خلق مبین ز خویش بر احدی صادقانه هیچ مگو اگر سقای فلک...
