من از اجاق زمستان هنوز پر برفم نخواستی که بدانی دلیل سرمایم
ترک من کن سبز خوش رو ترک من که.. سرمای تاریکی اتش نبض را به اسارت گرفت که خانه ای رنگین کمان پس از زمستان سردخانه ای رنگ ها شد ترک من کن سبز خوش رو ترک من که مبادا سرمایی صدایم ذوق غنچه ای شادت را به انجما ببرد...
