شعر عاشقانه غم انگیز

چو پر پروانه‌ام در شمع حیران مانده‌ام
داغ عشقی کز ازل بر سینه پنهان مانده‌ام

در حریم بادهای کوهساران گریه‌ام
بر درختی بی‌ثمر چون ابر باران مانده‌ام

هر که دستی برد سوی من، گریزان می‌شوم
چون غباری در گذر با وهم عصیان مانده‌ام

نقش خاکم را بخوان از سطرهای خامشی...

هر بار که در فکر تو غرق شدم
زنده باز نگشته ام

هرچند خون آلوده ام از تیغ زبانت

بیزارم ازین قسمت پیچیده‌‌و تقدیر
دلگیرم ازین دل، که بود دل نگرانت

دانی که خودت طعمه‌ی چشمان رقیبی
دانم که خودم خسته ام از رسم خیانت

آخر به فلاکت بکشانند سراپا
من را گذری عمر و تورا حسن جوانت

سوگند به رخشانی ات...

مثل یک ماهی گلی در تنگنای این قفس
سال من بی چشم دریایی تو آغاز شد

یوسفِ مِهر و وفا، کاش، که برگردد و باز
یکسره، شاد شود، کلبه‌ی احزانیِ من!

نهنگی دید مرگش را اما دل را به ساحل زد
من از پایان خود آگاهم اما دوستت دارم

دگر دربند نیستند ،خاطراتت در افکارم
مثل باران باریدم و رها کردم خاطرات تلخت را

من از اجاق زمستان هنوز پر برفم

نخواستی که بدانی دلیل سرمایم

ترک من کن سبز خوش رو
ترک من که..
سرمای تاریکی اتش نبض را به اسارت گرفت
که خانه ای رنگین کمان پس از زمستان سردخانه ای رنگ ها شد
ترک من کن سبز خوش رو
ترک من
که مبادا سرمایی صدایم ذوق غنچه ای شادت را به انجما ببرد...