از چشم هایم تنهایی می ریزد دراز می کشم رو به درخت سیب زیرِ پرچمِ باران روی زمینی که قرنهاست به وزنِ شکستن خو کرده است شکستن مثل برگ های زیر پا شکستن مثل ستون فقرات شکستن مثل قلب من پناه برده ام به عصر پاییزی «آرمان پرناک»
حتی اگر بدانم فردا جهان نابود خواهد شد، باز هم درخت سیبی خواهم کاشت.
درخت سیب میوه سرخ وشیرینش را پس از در آغوش گرفتنم هدیه داد
