از چشم هایم تنهایی می ریزد دراز می کشم رو به درخت سیب زیرِ پرچمِ باران روی زمینی که قرنهاست به وزنِ شکستن خو کرده است شکستن مثل برگ های زیر پا شکستن مثل ستون فقرات شکستن مثل قلب من پناه برده ام به عصر پاییزی «آرمان پرناک»
یک عصر پائیزیِ بدون تو را نفس می کشم! گره می زنم به خاطراتم یادت را... طعم گسِ چای، دست نخورده می ماند کتاب می خوانم قدم میزنم راه می روم گذشته های دورم را به خطِ قرمز می رسم... بلند میشوم قد میکشم به یک باره ، فرو میریزم...
