متن صائب تبریزی

آرزو در طبع پیران از جوانان است بیش
در خزان هر برگ چندین رنگ پیدا می کند

زعیب خویش هنر نیست چشم پوشیدن

که پرده پوشی عیب کسان هنر باشد

سنگ را در ناله می آرد وداع دوستان
بیستون فریادها در ماتم فرهاد کرد

مخند ای نوجوان زنهار بر موی سفید ما

که این برف پریشان سیر بر هر بام می بارد

لب خاموش نمودار دل پر سخن است

جان چه خونها خورد تا از صفحه دل پاک کرد
نقطه سهوی که نامش را سویدا کرده بود

جان چه می دانست از دنیا چها خواهد کشید

بشارت می دهد هر دم عصای پیر در دستم

که مرگ اینجاست یا اینجاست یا اینجاست یا اینجا؟

تا زنده ایم قسمت ما غیر داغ نیست

هر که دولت یافت شست از لوح خاطر نام ما

-صائب تبریزی

از سبکباری، گرانجانان دنیا غافل اند -
ورنه ذوق باختن بسیار بیش از بردن است / صائب

دل که رنجید از کسی خرسند کردن مشکل است
شیشه ی بشکسته را پیوند کردن مشکل است
Mays.62

اثر ظلم محال است به ظالم نرسد

ناله پیش از هدف از پشت کمان می خیزد

می برد از هوش پیش از آمدن بویش مرا

نیست جز حسرت، نصیب دیده از رویش مرا

همچنان بی تابی دل می برد سویش مرا

دوام عشق اگر خواهی، مکن با وصل آمیزش

که آب زندگی هم می کند خاموش آتش را

صائب تبریزی

خودنمایی نکند هر که کمالی دارد

من و یک لحظه جدایی ز تو، آن گاه حیات؟

آرامش است؛عاقبت اضطراب ها

بی مگس هرگز نماند عنکبوت
رزق را روزی رسان پر می دهد

کم نشد از گریه اندوهی که در دل داشتم

پاک نتوان کرد با دامان تر آیینه را

یک ذره وفا را به دو عالم نفروشیم
هر چند درین عهد خریدار ندارد

زمین پاک درین روزگار اکسیرست

راهی به خلوت دل جانانم آرزوست