متن شاه بیت

غم آمد و چنگ زد به چشمان نَم زده ام
باران آمد و شُست این دل غم زده ام
این دل وا مانده یارای زندگی نداشت
تو جان دادی به قد و قامت خَم زده ام
تو آمدی و رساندی به ساحل آرامش
دل بی‌قرارِ همچو کَشتی جنگ زده ام...

چقدر سخت است
از برای تو شعر نوشتن
وقتی خودت
شاه بیت تمام غزل هایی...

╭────❀⊱⊰❀────╮
در خلوت شعرم، تو شدی بیت نخستین
هر واژه به عشق تو زبان باز گرفتند
╰────❀⊱⊰❀────╯

*…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*
شاه بیتِ شعرِ رویای نفس، فرزند هست 
شادمهرِ شورِ دریای نفس، فرزند هست
*…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*

گر به کوهی گذرت خورد به فرهاد بگو‌

‌ شوقِ شیرینِ تو در شورِ ادیبانه ماست
‌

شمع همدم بود با پروانه تا آمد نسیم
این سخن چین شمع من را قاتلی دیوانه ساخت
مهدی فصیحی

من همان سرباز مغلوبم که در میدان جنگ / تیرهایی راکه بر دشمن زدم پیکان نداشت

بر دوستان رفته چه افسوس می خوریم؟
با خود اگر قرار اقامت نداده ایم

آزرده از دل خود و بازیچه ی توایم
ما ساده نیستیم؛تو اهل سیاستی!

شاااه رگ گردنت باشم..

شااااه بیت شعرهایم هستی ..





المیراپناهی-درین کبود

از سبکباری، گرانجانان دنیا غافل اند -
ورنه ذوق باختن بسیار بیش از بردن است / صائب

آه ای وطن ِمضطربِ رنج کشیده!
یک روز مگر بوده که تو داغ نبینی؟

تا شدم حلقه به گوشِ درِ میخانهٔ عشق

هر دَم آید غمی از نو به مبارکبادم

دی شیخ با چراغ همی‌گشت گرد شهر

کز دیو و دد ملولم و انسانم آرزوست

قدر گوهرهای باارزش نمی دانست کور

ساز من در گوش سنگین یا کران افتاده است


مهدی فصیحی رامندی

اثر ظلم محال است به ظالم نرسد

ناله پیش از هدف از پشت کمان می خیزد

افسانه ی حیات ،حرفی جز این نبود
یا مرگ آرزو یا آرزوی مرگ

دوام عشق اگر خواهی، مکن با وصل آمیزش

که آب زندگی هم می کند خاموش آتش را

صائب تبریزی

فلک به مردمِ نادان دهد زمامِ مُراد

تو اهلِ فضلی و دانش ،همین گناهت بس!

قانون گردباد بُوَد روزگار را

جز خار و خس، زمانه به بالا نمی بَرد

کلیم کاشانی

ای وای بر اسیری کز یاد رفته باشد

در دام مانده باشد صیاد رفته باشد

حزین لاهیجی

مرنج اگر نشدم مضطرب ز آمدنت
چراغ دیده "نَمی" داشت دیر روشن شد

تو مگو همه به جنگند و ز صلح من چه آید

تو یکی نه ای هزاری تو چراغ خود برافروز

ای مه عید روی تو ای شب قدر موی تو

چون برسم بجوی تو پاک شود پلید من