شاعران ایران

چنگ بر دامان افسون سازِ او تقدیر ماست
فکر آزادی در این ره خار دامنگیر ماست

دل به هر تقدیر او فتح‌الفتوحی تازه است
کار بی‌تدبیر در محنت‌سرا تدبیر ماست

رهروان را یاد مردن چایِ خوابِ غفلت است
شکرِ یزدان، قابض‌الارواح پیران، پیرِ ماست

دشت را بی‌کاروان رفتن اگر هم...

چیزایی که الان داری
مال تو نیست
فقط نوبتته...

تو نوبتمون شریف باشیم

ﺟﺰﺀ ﺟﺰﺀ هستیﺍﻡ بیﺗﺎﺏ ﺍﻭﺳﺖ...

خواهی که سخت و سست جهان بر تو بگذرد
بگذر ز عهدِ سست و سخن‌هایِ سختِ خویش

اگر روزی به دانش در فزودی
ز نادان تنگ روزی تر نبودی

به نادانان چنان روزی رساند
که دانا اندر آن عاجز بماند

بخت و دولت به کاردانی نیست
جز به تائید آسمانی نیست

اوفتاده‌ست در جهان بسیار
بی‌تمیز ارجمند و عاقل خوار

کیمیاگر به غصه مرده و رنج
ابله...

این مسلمانان مرا کشتند گو کافر کجاست
جانمازم را نمی‌خواهم بگو ساغر کجاست

کار من از مُهر و سجاده به میخانه رسید
خون من خوردند این مردم بگو داور کجاست

خضر با این عمر پا سابید و کامم تلخ کرد
راه تا میخانه کوتاه است اسکندر کجاست

اهل دل یا...

یا رب تو به فضل مشکلم آسان کن
از فضل و کرم درد مرا درمان کن

بر من منگر که بی کس و بی هنرم
هر چیز که لایق تو باشد آن کن

خویش را پیشتر از مرگ خبر باید کرد
در حضر فکر سرانجام سفر باید کرد

پیش ازان دم که شود تکمه پیراهن خاک
سر ازین خرقه نه توی بدر باید کرد

حاصل کار جهان غیر پشیمانی نیست
فکر شغل دگر و کار دگر باید کرد

نفسی چند که در سینه...

در عشق بازی دلم گل پای هر دیوانه ریخت
تا که او هم گوی آتش را بر این گلخانه ریخت

آن شرابی را که من با صبر، کهنه ساختم
چشم یک حوری‌نما امروز در پیمانه ریخت

احتمالا بازهم مغبون عشقی دیگرم
ماه من شب زلف خود را باز و بر...

امواج سویِ قایقِ هر رهگذر بس است
خود شمع باش، راه بلا بی‌ثمر بس است

این چشم باز را که نیازی به شمع نیست
یک خضرِ هوشیار مرا روی سر بس است

گر شمع در محافلِ ما نیست غم مخور
یک آه و سوز و اشک روان در سحر بس...

مرهم تیغ تغافل خون خود را خوردن است
بخیه این زخم، دندان بر جگر افشردن است

باده انگور کافی نیست مخمور مرا
چاره من باغ را بر یکدگر افشردن است

از سبکباری گرانجانان دنیا غافلند
ورنه ذوق باختن بسیار بیش از بردن است

لنگری چون بحر پیدا کن که روشن...

چون دلت با من نباشد همنشینی سود نیست

گر چه با من می‌نشینی چون چنینی سود نیست

آدمی تا بار مردم را در اینجا برنداشت
کاسه‌ای از آب کوثر هم در آنجا برنداشت

اهل دل کو تا که دریا جای صحرا پس دهد
هیچکس مصراع سرگردان من را برنداشت

مو و دندان ریخت، تن فرسود، قامت شد کمان
قلب بی‌صاحب سر از آمال دنیا برنداشت

بارها این...

بیا
دنیا نمی‌ارزد
به این پرهیز و این دوری...

صائب اگر چه بال و پر ما شکسته است
سیمرغ را به چشم نیارد عقاب ما

چنان فسرده ز وضع جهان شدم صائب
که نیست لذت از اشعار عاشقانه مرا

تواضع گرچه محبوب‌ست و فضل بیکران دارد

نباید کرد بیش از حد که هیبت را زیان دارد!

من همان سرباز مغلوبم که در میدان جنگ

تیرهایی را که بر دشمن زدم پیکان نداشت

در منی و این همه زِ من جدا…!

گر بگویم که تو در خون منی بهتان نیست....

سرو صحرا، گرچه تنها، بهتر از خس بودن است
-مهدی فصیحی

هر که دولت یافت شست از لوح خاطر نام ما

-صائب تبریزی

از سبکباری، گرانجانان دنیا غافل اند -
ورنه ذوق باختن بسیار بیش از بردن است / صائب

قدر گوهرهای باارزش نمی دانست کور

ساز من در گوش سنگین یا کران افتاده است


مهدی فصیحی رامندی