شاعران ایران
شعر خوب
در عشق بازی دلم گل پای هر دیوانه ریخت
تا که او هم گوی آتش را بر این گلخانه ریخت
آن شرابی را که من با صبر، کهنه ساختم
چشم یک حوری‌نما امروز در پیمانه ریخت
احتمالا بازهم مغبون عشقی دیگرم
ماه من شب زلف خود را باز و بر...
امواج سویِ قایقِ هر رهگذر بس است
خود شمع باش، راه بلا بی‌ثمر بس است
این چشم باز را که نیازی به شمع نیست
یک خضرِ هوشیار مرا روی سر بس است
گر شمع در محافلِ ما نیست غم مخور
یک آه و سوز و اشک روان در سحر بس...
چون دلت با من نباشد همنشینی سود نیست
گر چه با من می‌نشینی چون چنینی سود نیست
آدمی تا بار مردم را در اینجا برنداشت
کاسه‌ای از آب کوثر هم در آنجا برنداشت
اهل دل کو تا که دریا جای صحرا پس دهد
هیچکس مصراع سرگردان من را برنداشت
مو و دندان ریخت، تن فرسود، قامت شد کمان
قلب بی‌صاحب سر از آمال دنیا برنداشت
بارها این...
بیا
دنیا نمی‌ارزد
به این پرهیز و این دوری...
صائب اگر چه بال و پر ما شکسته است
سیمرغ را به چشم نیارد عقاب ما
چنان فسرده ز وضع جهان شدم صائب
که نیست لذت از اشعار عاشقانه مرا
تواضع گرچه محبوب‌ست و فضل بیکران دارد
نباید کرد بیش از حد که هیبت را زیان دارد!
من همان سرباز مغلوبم که در میدان جنگ
تیرهایی را که بر دشمن زدم پیکان نداشت
در منی و این همه زِ من جدا…!
گر بگویم که تو در خون منی بهتان نیست....
سرو صحرا، گرچه تنها، بهتر از خس بودن است
-مهدی فصیحی
هر که دولت یافت شست از لوح خاطر نام ما
-صائب تبریزی
قدر گوهرهای باارزش نمی دانست کور
ساز من در گوش سنگین یا کران افتاده است
مهدی فصیحی رامندی
کارم از دست شد و دل ز غمت زار افتاد
فکر دل کن،که مرا دست و دل از کار افتاد
هلالی جغتایی
در دلم غوغاست اما رازداری بهتر است...
حافظ
چو بشنوی سخن اهل دل مگو که خطاست
(حافظ)
حمیمم عیب خاموشی مزن بر سروِ رعنایم،
بیابی هم سکوتی هم سکونی در خراب آباد
(مهدی فصیحی رامندی)
تو دیدی زندگی کردنِ یوسف پایِ زاویرا
لذا زاری نکن از تلخِ کامی ناامید اینجا
(مهدی فصیحی رامندی)
