متن علی مولایی

ازجیب اندوه
سر برنمیدارد
پدری
که چشمهایش
پشت پرده ی شرم
پاشویه می کند
اندوه نورس را



علی مولایی

بوسه هایت
آخرین طبیب است
به بهانه ی عیادت بیا
چیزی نمانده است
که ازدهان بوسه هایت بیفتم



علی مولایی

تمام عمر
نشستیم وآرزوو کردیم



به آرزو
نرسیدیم و عمرمان سرشد



علی مولایی

رایحه ی لیمو
فضای آغوشم را
پرکرده است
به گمانم
در شبِ پیراهنت
به بار نشسته اند
لیموهای نوبرانه


علی مولایی

میانه ی خوبی....
باشعر ندارم
اما...


غزل چشمانت را
هرشب...
می خوانم



علی مولایی

دل از آهن کرده اند جاده ها
به مقصد هم که برسند
خط عوض می کنند


علی مولایی
خوشه خوشه





هنوز
چشمم جاده ای را می دَوَد
که غبارش
همسفر تو
وانتظارش
مال من شده است

آهنگ نگاهت
نا موزون شده است
کدام دشمن دوست نما
بر شاخه ی باورت
سنگ انداخته ...


✍️ علی مولایی

پنهان کن ترس را
برگودی سینه ات
مرا به بازویت بپیچ
ازسرخواب پریده ام
ترس زیردندانم میلرزد



علی مولایی
سپکو

زلف تو
برشانه می لرزند
مرا درسینه
دل

بی گمان
بند است برزلفت
دل حیران
من

علی مولایی

به بغض شهریار سوگند
برثریای نگاهت
چنان آشفته ام
که پشت خیزاب ها
لبخوانی می کنم
بغض ماهی را




علی مولایی

درد های خمار
زیر پوستم
خمیازه می کشند
آن هنگام
که داروهای تازه کار
خون رگهایم را
می مکند



علی مولایی

دردهای تازه
زیر پوستم می دوند
رگ به رگ
خمیازه می کشد خونم
از
خماری
دردها




علی مولایی

گوشه نشینی ام را
مپرس
گیر کرده ام
به گوشه ی نگاهی




علی مولایی

شعر اندامت را
از حفظم
و مدام
از کتاب تنت
لبخوانی می کنم
داستان سینه ات را




علی مولایی

دست بکار شد
معمار بی کسی
ویرانی
به نیمه ی دیگرم
رخنه کرد




علی مولایی

شانه های خاکی
خستگی هایم را
به حاشیه می کشند
جاده تند پیچده است
پاهایم ازدستور
شانه خالی می کنند



علی مولایی

ریشه های ما
به پینارِوطن بود
نادان ها
سنگ به شاخه ها
می زدند




علی مولایی
خوشه خوشه

شاخه های ما
تبرهای بی ریشه را
گردن نمی گرفت
زبان موریانه
چرب بود



علی مولایی

گلویم را
بغضی قورت داده است
درگوشه ی شب
دستهای خیسی
گریه ام را پاک می کند
تا قطره قطره
پایین بروم
ازگلوی اشکها



علی مولایی

قناعت میکنم
بربوسه ای از کنج
لب هایش



که شال گردنش
بسته است راهم
برگلویش را




علی مولایی

خرابم
بیخودی
لالم
زبانم
دست نمی گیرد


زمن تا موبه مو
با تو بگویم
درد
دلهارا


علی مولایی

چنان آشفته ام
از گیسوانت
باج می گیرم



اگر بازار
سودایی براین
آشفتگی باشد



علی مولایی

زبان به گوشه نشینی
چه کرده ای
عادت



بیا دهان بگشا
گاه زود دیر
شود



علی مولایی

آغوشت را
چگونه روزه بگیرم
وقتی عسل چشمانت
دهان نگاهم راآب می اندازد
ومن
پنهانی قورت می دهم
طعم نگاهت را


علی مولایی

مرا درشفاخانه ی آغوشت
بستری کن
تا با آرامبخشی از لبانت 
عاشقانه هایم را
در حصار بازوانت
چُرت بزنم






علی مولایی