متن عمر رفته

سوختیم و ساختیم
گفتیم که ره چاره شاید که بیابیم
در این خیال عمرگران طی کردیم
و بار به مقصد نرسید

ای دریغا عمر رفته در هوای آرزو،
کی رسد این جان خسته بر سرای آرزو؟

سینه چون آتش ز سودای نهان افروخته،
دیده چون دریا ز اشک بی‌صدای آرزو.

نقش باطل بود هر دم آن‌چه در دل پروریم،
این جهان چون آینه، بازیچه‌جای آرزو.

مرغ دل در قفس تن می‌زند...

حرمت نگه دار
دلم... گلم
که این اشک ها
خون بهای عمر رفته ی من است