متن فرشته مقتدر

بیا جاهامونو عوض کنیم
من دروغ بگم تو باور کن
خیانت کنم تو چشاتو به روش ببند
بازیت بدم تو فکر کن واقعی دوست دارم
بی محلی کنم تو بیشتر سمتم بیا
بیا کمی جای من باش شاید
درد منو احساس کنی
بیا جای من باش منم جای تو
ببین...

بلاخره رسیدیم آخر خط
جایی ک فکر نمی کردم اینطور برسیم...
فکر نمی کردم وجودمو بهت بدم بعدش دیگه نتونم پسش بگیرم
فکر نمی کردم وقتی روحمو دادم بهت دیگه نتونم زنده ش کنم
فکر نمی کردم امانت دار خوبی برای قلبم که خونه ی تو بود نباشی.
اونقدری بهت...

هی خاطره هامونو مرور میکردم
هی میخواستم لبخند بزنم
هی اشکام می ریخت...
راستش وقتی فهمیدم دیگه نمیتونم بخندم
خواستم ازت متنفر شم ولی نشد نتونستم...
این اواخر اونقدر همه چی سخت بوده احساس میکنم مدتیه
که آدم دیگه ای داره این وضع رو تحمل می کنه
من باید قبلا...

من تا جایی که تونستم باهات خوب بودم
تا جایی که تونستم دوست داشتم
اونقدر بهت خوبی کردم که اگه یه روز بد شدی
مقصر من نباشم
که اگه یه روز خواستی بری دلیلی نداشته باشی
من هیچ بدی در حقت نکردم
فقط زیادی عاشقت بودم و این زیادی دوست...

وقتی ازش خداحافظی کردم خندید
راستش رو بخوای دلم براش سوخت
چون میدونستم پیش خودش فکر می کنه
اینبار هم مثل دفعه های قبل یا خودم سمتش میرم
یا اگه بیاد قبولش می کنم و دوباره همه چی مثل سابق میشه
فکر می کرد چون عاشقش هستم هیچوقت نمیتونم ازش...

ولی اونجور که من بلدت بودم هیشکی بلدت نیست
اونجور که من منتظر اومدنت میشدم هیشکی انتظارتو نمی کشه
اونجوری که من وجودمو برات گذاشتم هیشکی برات همه شو نمیذاره
اونجور که من دوست داشتم هیچوقت هیچکس نمیتونه دوست داشته باشه
تو اون آرامشی که کنار من داشتی کنار هیشکی...

من تمام احساس و عشقم رو به پای تو میریزم
تا هیچوقت کسی مثل من نتونه دلتو بلرزونه،
تموم واژه هارو برات پشت سرم هم صف میکشم و از عاشقانه هام برات می نویسم
تا دیگه هیچ کلمه ای قلبتو اکلیلی نکنه .
اونقدر وجودت رو سرشار از آرامش میکنم...

باران می باردو قطره هایش به شدت خود را بر سقف کلبه ی چوبی ام می کوبند.
انگار آسمان زیادی بی قرار است و اشک هایش مجال نمی دهند.
کنار شومینه خیره به آتش نشسته ام
چه شباهت تلخی میانِ من و آتش و باران است.
در دلم آتشی به...

پشت هیچستانیم...
جایی که دیگر نه زندگی رنگی دارد
نه خنده معنایی...
اینجا ما تنهایی ، درد و شکنجه را با گوشت و خون و استخوان هایمان حس می کنیم .
جوری از آزادی ترسانده بودنمان
که جرات پرواز نداشتیم...
سال ها اسیر بوده ایم اما
خودمان هم نمی دانستیم....

مَن ! آرام باش...
آنقدر آرام که نبودنت را حس کنند
تا دل شان برای صدایت تنگ شود
مَن ! دلگیر نباش از ندیده شدن از نشنیده شدن...
بغض هایت را قورت بده
چشمانت را ببند ، گوش هایت را بگیر ، زبانت را به سکوت وادار
این آدم ها...