کاش بودی و میدیدی تقاص نبودنت را قلبم چگونه از خونابه های چشمانم گرفت دیگر نه به امروز های بی تو و نه به دیروز های با تو می اندیشم فقط از فرداها میترسم فرداهایی که برای به آغوش کشیدنت سر از پا نشناسم تو سرزنشم کنی و من خونابه...
خندید چال گونه اش عمیق تر شد و از شکوفه لبانش اسفند به وجد آمد
شکر بر میوه می پاشد لبانش
