بی‌محابا در عمق نگاهت غرق شدم بدون هیچ تلاشی شاید آنجا موعود لحظه‌های من است نه نامی خواستم نه نشانی تنها سکوتی مرا برد تا آستان لبخندت، که در آن زمان از تن می‌افتد من بودم و تپش روشن دست‌هایی که نمی‌دانستم از کجای جهان آمده‌اند تا من را باور...
بنفشه‌ها گواهند، که من از جنس آرامشم نه بهار لازم دارم، نه معجزه؛ کافی‌ست دلم با لبخندم یکی باشد، و یک دسته گل، برای یادآوریِ تمام چیزهایی که هنوز زیبا هستند.
