متن احساسات لطیف

بهار،
آفتابگردانی‌ست
که رو به رؤیاهایم شکفته…

شعر من طعم غزل های لبت را می دهد
زین سبب شهد و شکر می ریزد از افکار من

با واژه‌ی احساس، بِدم شور به شعر
یک شعرِ روان، با قلمِ فن بِنِویس!

دیوانِ دلم را، ورقی زن، زِ صفا
از حسّ درونِ دلِ این زن بِنِویس!

هرگز، ننویس از: غم و از: دردِ فراق
از بسترِ وصلِ دلِ دو... تن بِنِویس!

گردیده بهار از: گل و گلشن بِنِویس
با شبنمِ مِهر از: تبِ سوسن بِنِویس

احساس کن عطرِ نفسِ عاطفه را
از بوی خوشِ عاطفه حتما بِنِویس

چونان بهار،
شکوفا می‌شوم؛
وقتی که:
مهر،
می‌درخشد،
در احساس‌ نگاهت...

عاشق می‌شوم؛
وقتی،
عطر نفس‌های بهار،
گل به گل،
دشت احساسم را،
به باوری سبز می نشاند...

خدا رو چه دیدی شاید پر گرفتیم
شاید خنده هامونو از سر گرفتیم
نگو چی گذشتو نگو چی کشیدیم
شاید شب تموم شد خدارو چه دیدی
خدا رو چه دیدی شاید جون گرفتم
شاید دستتو زیر بارون گرفتم
تو شاید دوباره به دادم رسیدی
شاید خنده برگشت خدا رو چه...

نوروز منی تو
با جان نو خریده به دیدارت می دوم
شکوفه های توام من
به شور میوه شدن
در هوای تو پر می کشم.

غرق شکوفه میکنی ای عشق خانه را

گل ها اهمیتی نمی دهند که جوان هستی یا پیر؛
تنها می دانند چطور احساس جوانی را در تو بیدار کنند.

به نام حضرت عشق
بوی گل و سبزه و سمن و نسرین
بوی عشق و دل و دلداده و پروین
صنما قبله نما جان ودلم را به فدایت
که چگونه قدحی داده ای بامهر و وفایت
که طبیعت شده زیبا از لطف و نگاهت
دلدارا *حول حالنا* خواهیم از لعل...

هر خیال تو مرا عید نو و نوروزی‌ست

به آسمانِ
دیوانه ی
ماه اول بهار
می ماند دل!

عشق شما چنان کرد با من،که بهار با درختان.

بیا؛ از ساحلِ قلبم، گذر کن!

کمی، از روی حس، بر‌ دل، نظر کن!

بزن، موجِ نگاهت، بر دلِ من؛

محبّت را، درونم، بیشتر کن!

از روزنِ احساس، تو را دیده دلم
پروانه‌ی رخسارِ تو گردیده دلم
هر برگ، ز گلبرگِ رخِ خوبِ تو را
تکرار به تکرار، پسندیده دلم

از وقتی

سوسوی ستارگانِ مهرآفرین

چشمک زدند

در تلالو چشمانت

آسمانِ احساسم

مشتریِ مِهرت گردید

امروز که گذشت،
تمام قاصدک‌های دشت،
سویت خواهند آمد؛
تا پیام‌رسانی باشند،
قصّه‌ی ناتمامِ احساسم را!

سیبِ قلبت
سیبلِ دلم بود
کافی بود
لبخند بزنی
تا هوایی شود
حوّای احساسم
گل‌بوسه‌هایت را؛
آدم است‌و،
دلِ احساسی‌اش!

برخیز؛ بیا، نزدِ دلم؛ دلدارم!

آخر، منم انسانم و یک دل دارم!

یک دل، که نه صد دل، شده‌ام شیدایت؛

گل‌بوسه‌ی حس، بر لبِ «تو»، می‌کارم!

احساس، به جامِ نگهِ «تو»، دارم؛

پیوسته از این حسّ صفا سرشارم!

آیا که شود، باز بیایی پیشم؛

تا بنگری احساسِ دلِ بیمارم؟

اسفند که از نیمه گذر کرد باز
باید شد از غصه‌ها بی‌نیاز

باید که از خاک برخیزد دل
همرنگِ گل‌های باغِ به راز

باید که چون باد، آزاد شد
همراهِ عطرِ بهاران، فراز

در گوشِ دل بویِ نو می‌رسد
با نغمه‌ی بلبلان در طراز

امید، در جانِ شب جان دهد...

دخترها
فقط یک حواس جمع می خواهند ،
یک حواس که شش دانگ بهشان باشد
و هروقت دلشان خواست درد دل کنند،
گوشی باشد که
آنها را با جان و دل بشنود..
یک پناه برای تنهایی هایشان
یک شانه برای گذاشتن سرشان و بی خیالِ عالم شدن
روی همان شانه...

هر آنچه که زیباست،زیبا می ماند،
حتی اگر پژمرده باشد!