متن احساسات لطیف

بر شاخه ی صبح،آشیان ساخته اند
از چشمِ شکوفه ها دهان ساخته اند

هربار تورا دید دلِ من پَرزد
انگار تورا از آسمان ساخته اند.

صبح است دوباره شور در جانِ غزل

شـیدایی و عـشق و نور در جانِ غزل

برخـیز و ببین خنده ی مستانه ی گل

گل خنــده کنان ، سرور در جانِ غزل

ببینمت تو کجایی که چهره‌ات باغی است
که از هزار پنجرۀ نور می‌وزد هر صبح،
و شانه‌های تو آنجا چه ابرهای سپیدی که بر بلندی آنها چه تاج چهره چه خورشیدی!

صدایت در نسیم جاری‌ست،
و من، در هلهله‌ی صبح،
تنها با پرتوهایت
به دنبال تو می‌گردم.

یه سری سیاه و سفیدا خوبن مث برف لای موهات
مث کلاویه های پیانو مث اون دوتا چشمات
مث ترکیب یه شال سفید با موهای مشکی فرفری
مث یه آلبوم عکس قدیمی که پره از عکسای بچگی
با تو رنگ دنیام چه قشنگه، سیا سفیده آره همینشه که قشنگه...

لمس دستانت،
همچون وزش بادی ست که تمام اندوه‌ها را می‌برد.

همین دیدن آفتاب کافی‌ست
و بوی خیسِ بالِ گنجشکان،
وقتی پرواز در دل‌شان اتفاق می‌افتد.

میان کتاب‌هایی ‌که هنوز
تو را
نگفته‌اند.

تمام دردهای زمین
با نام تو
لمس می‌شوند.

همین‌جا،
یک نقطه؛
سرخط.

نی لبک را دوست دارم
نیاموخته ام
ولی بر لب که میگذارم
گویی لبهایم میدانند که چه در نی لبک بنوازند
دل و لب و نی لبک سخت خاطرات تورا از حفظند.

خواب دیدم تو آمده ای
دل من قوری شده بود
چای را با گل ریحان برایت به پیشواز آورد

عطر تن تو..،
قشنگترین عطر جهان است.

سپیدارِ سپیده، شد شکوفا؛
در احساسم شکفت امواجِ رویا؛

به چشم‌اندازِ زیبای نگاهت،
دوباره، دوختم چشمِ دلم را!

وقتی که نگاهت به دلم داد درود

در کاغذیِ سینه، تو را عشق سرود

امواجِ عطش تا تپشِ مهر رسید

احساسِ تبی بر دلِ من روی نمود

کوچه‌های باغِ احساسِ دلم
سبز گشت و، پُر شد از یاسِ دلم

منتظر هستم بیایی؛ با نگاه
شاد سازی، باورم را، هر پگاه

تا که از مهرِ نگاهت، بر دلم
حسّ من، گردد رها، از دستِ غم

عشق گیرد، یک طلوعِ تازه وُ
شورِ دل، بسیار؛ بی‌اندازه وُ

با حضورت،...

ای کاش، نگاهت بزند، چشمکِ احساس؛

تا در پرشِ چشمِ دلم، برق زند، مهر!

طلوع کن بر دشتِ احساسم؛
تا از مهر نگاهت،
در من،
عشق طلوع کند!

آفتابِ بامدادان از نگاهت جان گرفت
باغ بی‌برگ از نسیمت برگ و بوی جان گرفت

باد با باران به بوسه بر بهارانت نشست
ابر از آوازِ گامت موج بی‌پایان گرفت

ماه در محراب مویت مهر محرابی نوشت
شب ز شیدایی چشمت شرم پنهانان گرفت

رود با یاد لبانت راه دریا...

من این صبح قشنگی را؛
که سرشار از گلِ مهر است،
به حسّ مهربانی،
در نگاهت،
می‌کنم تقدیم!

در نگاهم برقِ شادی می‌زند چشمک ز نو

چشمه‌ی دل می‌زند برق از تو چون دریای شید

تمام نقطه‌های دل
قلمروی دلت شده

تو پادشاه دل شدی
به یک نگاه مهربان!

شکفته لبخندت بسان گل هایی
نشسته بر چشم و درون دلهایی


ماه را گفتم..
که لبخندی به لب داشت
آتشی بر سینه تا صبح سحر داشت

لبخند که میزنی
قرمزی لبانت قطره قطره
مرحم میشود شرحه شرحه دلم را
ولی دریغ که به رویایی
اما باز بهتر از هیچ الان است
خوبی کن و گاهی به رویا باش

عشق مثل نور صبحگاهی ست
نرم،روشن،ساده...
ولی زندگی بخش.

نوازش میکنم هر شب تو را در خواب و رویایم،
اگر بر من دهی بوسه که صد شکرش بجای ارم.

چه خوش رسید شعرِ تو
به چشمه های جان من

که واژه واژه اش پُر از
نسیم آشنای توست...