و ای یادِ توام مونس در گوشه ی تنهایی
چون خیالت همه شب مونس و دمساز من است شرم دارم که شکایت برم از تنهایی
مرا در جانم دوستی ست که در روزگار سختی تسلایم میدهد و آن گاه که رنج ایام هجوم می آورد، او مونس من است. آن کس که در درون خویش مونس ندارد در حسرت می میرد، چرا که زندگی از درون انسان می جوشد و از پیرامون نمی آید. -...
مونسی نیست مرا بعد سفر کردن تو همدم دردم و این درد کشیدن دارد !
