متن شهریار

دیگران را اگر از ما خبری نیست چه باک
نازنینا، تو چرا بی خبر از ما شده ای؟

شهریارَم
رفتی و شهرِ دلم بی یار کردی
هر چه گفتم من بمان
اما تو بر راهِ خودت اصرار کردی
بودنت دنیایِ من بود
رفتنت اما؛ چه زود !
دیدی آخَر؛
قلب و روحِ دخترَت تب دار کردی؟!
برایِ پدرم🖤

از بالشِ
زیر سرم متشکرم!
نقش بازوی
یار را بازی می کند.

شبی آهسته رفتم تا به کویش
که بینم مخفیانه خال رویش
ز در بالا که رفتم بهر دیدار
شدم مدهوش تا خوردم به بویش

- تنگ مپسند دلی را که در او جا داری!❤️‍🩹

یادم نمیکنی و ز یادم نمیروی
یادت بخیر یار فراموش کار من

عزیز من مگر از یاد من توانی رفت
که یاد تست مرا یادگار عمر عزیز

دل من عشق بتان دارد دوست
دشمن خویش به جان دارد دوست
این چه سرّی است که سوداگر عشق
عوض سود ، زیان دارد دوست...



دوست شد دشمن جانم یا رب؟

یا دلم دشمن جان دارد دوست

شباب عمر عجب با شتاب می گذرد
بدین شتاب خدایا شباب می گذرد

مرا هر گه بهار آید به خاطر یادِ یار آید
به خاطر یادِ یار آید مرا هرگه بهار آید

ز ماه شرح ملال تو پرسم ای مه بی مهر
شبی که ماه نماید ملول و رنگ پریده

مو حالی دی ندارُم از تو گویُم
صفایی دی ندارُم از تو گویُم

ایَر بار دگر آیی کنارُم
نوایی دی ندارُم از تو گویُم

از تو بگذشتم و بگذاشتمت با دگران
رفتم از کوی تو لیکن عقب سرنگران
ما گذشتیم و گذشت آنچه تو با ما کردی
تو بمان و دگران وای به حال دگران...

جوانی خود مرا تنها امید زندگانی بود
دگر من با چه امیدی توانم زندگانی کرد

ای غنچه خندان چرا خون در دل ما میکنی
خاری به خود می بندی و ما را ز سر وا میکنی

بی تو با مرگ عجب کشمکشی من کردم

آزرده دل از کوی تو رفتیم و نگفتی
کی بود؟ کجا رفت؟ چرا بود و چرا نیست

شب همه بی تو کارِ من شِکوه به ماه کردن است!

خزان هم با سرود برگ ریزان عالمی دارد...^ ^

خاطرِ من پُر ز تو، جسمم‍ خزان

از غمت دادم‍ به ݪب اشهد، اذان



می کنم گریه ز هجرت ای عزیز

پیش نااهݪان گل من تو نمان



جرم من اندک، غرورت جرم اصل

از گذشت و مهر دی با من نخوان



ریش و مو یار و رفیق رنگ آق!

با...

اما شهریار به جای کارما گفته:
فلک همیشه به کام یکی نمی گردد،
که آسیای طبیعت به نوبتست ای دوست🙂🎡

بی تو با مرگ عجب کشمکشی من کردم

تو دیگر با دلم کاری نداری
بر این آشفته یک راهی نداری
که گفتت با دلم نامهربان باش؟
که جز آزار من کاری نداری...

من مانده ام‍ و این دلِ تنگ
که بۍتو گذشتن ها را هیچگاه درک نکرد؛
تنها آموخت که در حسرت تو،
مرا شکنجه دهد.

هنوز نمۍدانم‍ سهم‍ من از داشتن تو
تا چه اندازه بود
که این گونه تاواטּ آن را با نبودنت مۍدهم‍؛

هنوز نمۍدانم‍ چرا وقتۍ برایم‍ حرف...