شبی بر چشم من موی سفید همسرم افتاد و اشکی گونه غلطید و به روی بسترم افتاد میان ابرهای روشن و تارِ ترِ گیسو به دام افتادم و صد واژه از چشم ترم افتاد به یاد آمد گل سرخِی میان موج گیسویش و هُرم آتش عشقی که بر خاکسترم افتاد...
بویِ مویَش هم ترازِ عطرِ سیب دردِ بی درمانِ جان را او طبیب شیما رحمانی
دختر امید ایستاده در انتظار خورشید باد...شانه می زند مویش نگاه میکند و می خندد خورشید... خنده میزند رویش...
