متن ممنونم

می دانی!
این روزها
بیشتر از شعرِ سپید
سرم
گرمِ برف بازی ست
ممنون که زمستان را
به من هدیه دادی
«آرمان پرناک»

شبی بر چشم من موی سفید همسرم افتاد
و اشکی گونه غلطید و به روی بسترم افتاد

میان ابرهای روشن و تارِ ترِ گیسو
به دام افتادم و صد واژه از چشم ترم افتاد

به یاد آمد گل سرخِی میان موج گیسویش
و هُرم آتش عشقی که بر خاکسترم افتاد...

دلم میخواهد از نو در بغل گیرم جوانی را
بنوشم جرعه جرعه لحظه های زندگانی را

قبای کهنه ی شرم و حیا را پاره بر تن تا
بپوشم پیکر هر نانجیب آنچنانی را

ببویم گل به هر دامن که بوی عاشقی دارد
و هی دامن زنم عشق و کلام مهربانی...

چقدر خوب و قشنگی چقدر زیبایی

من از خدا که تو را آفرید ممنونم

ممنونم
از آدم هایی که در زندگی من
چه کوتاه نقش داشتند، چه هستند هنوز
از آن ها که لبخند شدند، از آن ها که بغض شدند
ممنونم از تمام آدم هایی که آمدند
تا من دنیا را زیباتر ببینم
و رفتند، تا به دنبال زیبایی ها بروم
از آدم...

موهای بلندت که نشسته لب شانه
هر تار سیاهش شده ذوق غزل من

دیوان شود مصرع هر بیتش عزیزم
ممنونم ازت بابت شوق غزل من

بسی ممنونم از دشمن
که پیش دوست هر ساعت بدم میگوید
و می آردم هر لحظه در یادش

ممنونم که به من فهماندی
اشتباه است به هر کسی اعتماد کردن...

از روز اولی که دیدمت فهمیدم باهمه فرق داری تو بوی عشق میدادی همه لحظه هامو پر از آرامش کردی فقط میتونم عاشقت باشم و تا اخرین لحظه حیات بخاطر تو نفس بکشم و تااخرین نفس هم از عمق
قلبم دوستت داشته باشم ممنون که تووو زندگیمی بخاطر همه قشنگی...

گاهی اوقات فقط به آسمان نگاه می کنم / لبخندی می زنم و می گویم خدایا می دونم کار تو بود! ممنونم!!

باید صحبت کنیم
خیلی جدی تو چشم همدیگه!
باید بگویم که:
دوستت دارم دست هایت را بگیرم
آنطور نگاهت کنم
که انگار توی لعنتی باید یک چیز
غیر از ممنونم بگویی!

از «تو» ممنونم
که دوستت دارم!
تو، میتوانستی جورِ دیگری باشی،
جوری که…
هرگز نتوانم دوستت بدارم…!