دست من گیر که این غمزده تنها شده است عاشقم باش که دل خانه ی غم ها شده است دل و دین باخته ام من به تمنای لبت نظری کن که دلم عاشق و رسوا شده است شب تنهایی ما را که نباشد سحری لااقل شمع شبی باش که یلدا...
رُسوای من کرده چشم همیشه خیس رُسوای عالمم واسه کسی که نیس ...
بی مهابا بغلم کن وسط مردم شهر /به خدا عشق به رسوا شدنش می ارزد
خنده رسوا می نماید پسته ی بی مغز را
این زبان را چون کلیدی دان در گنج سخن پسته بی مغز چون لب واکند رسوا شود
