زردی ام را گونه ی بی رنگ و رویم را ندید دانه های برفِ مانده روی مویم را ندید دید چشمم چشمه ی خون است و می جوشد غزل آه ...بغض بسته ی راه گلویم را ندید پلک تا بر هم زدم رخساره ی شب رفته بود من پر از...
بی تاب ترینم؛ بگشای ساحل امن آغوشت را، قراری باش بر موج های طوفانی دلم... .
بخند جانم از آن خنده هایی که همیشه شهر دلم را طوفانی می کند
رودخانه است راهش دهید...راهی به دریایش دهید...مستانه و طوفانی است...راهی به دنیایش دهید.
خنده ی خشکی به لب دارم ولی بارانی ام ظاهری آرام دارد باطن طوفانی ام
