متن یتیم

او را
«ام‌ابیها»صدا می‌زدند.
امروز
همه‌ی تاریخ
یتیم اوست.

رقیه امشب بابا نداره

به قدر اینکه پلکی را به روی پلک بگذاری
شبیه عابری آیا: «فراموشت شدم!» آری؟

اگر می خواستی اینقدر آسان بگذری از من
چرا با هر روش اثبات کردی دوستم داری؟

گمان کردم دلت وا می شود با من، که می مانی...
ولی با باد رفتی ... بر تمام شهر...

دل کندن آن بچه مگر امکان داشت؟
طفلی که به دستان پدر ایمان داشت
با گریه به جای مشق بابا نان داد

بر خاک نوشت:
کاش
بابا
جان داشت

روح همه ی پدران آسمانی شاد

بسته راه نفسم بغض و دلم شعله‌ور است
چون یتیمی که به او فحش پدر داده کسی
‌