متن مولانا

در این سرما و باران یار خوشتر
نگار اندر کنار و عشق در سر
.
.
در این برف آن لبان او ببوسیم
که دل را تازه دارد برف و شکر...

بعد نومیدی بسی اومیدهاست

از پس ظلمت بسی خورشیدهاست

کشاکش هاست در جانم کشنده کیست می دانم

جان فدای یار دل رنجان من

تا نقش خیال دوست با ماست

ما را همه عمر خود تماشاست

آن جا که وصال دوستانست

والله که میان خانه صحراست

ای دل پاره پاره ام دیدن او است چاره ام

مکن ای دوست، غریبم، سر سودای تو دارم

من و بالای مناره که تمنای تو دارم

زین همرهانِ سست عناصر دلم گرفت!

دزدیده چون جان می روی اندر میان جان من

سرو خرامان منی ای رونق بستان من

چون می روی بی‌من مرو ای جان جان بی‌تن مرو

وز چشم من بیرون مشو ای شعله تابان من...

جز عشق نبود هیچ دمساز مرا

نی اول و نی آخر و آغاز مرا

جان می دهد از درونه آواز مرا

کی کاهل راه عشق درباز مرا

گر چنینی، گر چنانی، جان مایی جان جان

خُنُک آن قماربازی که بباخت آن چه بودش

بِنَماند هیچش اِلّا هوس قمار دیگر

نیست نشان زندگی تا نرسد نشان تو

هر روز دلم در غم تو زارتر است
وز من دل بیرحم تو بی زارتر است
بگذاشتیم غم تو نگذاشت مرا
حقا که غمت از تو وفادارتر است

اینجا کسی است پنهان چون جان و خوشتر از جان
باغی به من نموده ایوان من گرفته
اینجا کسی است پنهان همچون خیال در دل
اما فروغ رویش ارکان من گرفته...

مائیم که تامهر تو آموخته ایم
چشم از همه خوبان جهان دوخته ایم

عاشقی پیداست از زاری دل
نیست بیماری چو بیماری دل

عاشقان را گر چه در باطن،جهانی دیگرست

عشق آن دلدار ما را ذوق و جانی دیگرست

این صورتش بهانه ست او نور آسمانست

بگذر ز نقش و صورت جانش خوشست جانش

مولانا :

هر حیوانی که از دور دیدی و ندانستی سگ و گرگ است یا آهو ، ببین رو به مرغزار و سبزینه است یا لاشه و استخوان ؛ آدمی را نیز چون نشناسی ، ببین به کدام سو می رود..

مجالس سبعه

چو خدا بود پناهت چه خطر بود ز راهت

مرده بدم زنده شدم ، گریه بدم خنده شدم
دولت عشق آمد و من دولت پاینده شدم

بشنو این نی چون شکایت می کند
از جدایی ها حکایت می کند
کز نیستان تا مرا ببریده اند
در نفیرم مرد و زن نالیده اند
سینه خواهم شرحه شرحه از فراق
تا بگویم شرح درد اشتیاق
هر کسی کو دور ماند از اصل خویش
باز جوید روزگار وصل خویش...

آن یار نکوی من، بگرفت گلوی من
گفتا که چه می خواهی، گفتم که همین خواهم