در اگر بر تو ببندد مرو و صبر کن آن جا ز پس صبر تو را او به سر صدر نشاند و اگر بر تو ببندد همه ره ها و گذرها ره پنهان بنماید که کس آن راه نداند
چون همه یاران ما رفتند و تنها ماندیم یار تنهاماندگان را دم به دم می خواندیم جمله یاران چون خیال از پیش ما برخاستند ما خیال یار خود را پیش خود بنشاندیم ساعتی از جوی مهرش آب بر دل می زدیم ساعتی زیر درختش میوه می افشاندیم ساعتی می کرد...
ماییم و موج سودا شب تا به روز تنها خواهی بیا ببخشا خواهی برو جفا کن...
جانا ! به خرابات آ تا لذت جان بینی جان را چه خوشی باشد، بی‌صحبت جانانه......
عشقی دارم پاکتر از آب زلال این باختن عشق مرا هست حلال عشق دگران بگردد از حال به حال عشق من و معشوق مرا نیست زوال
تا نسوزد عقل من در عشق تو در عشق تو غافلم نی عاقلم باری بیا رویی نما
عقل نخواهم بس است دانش و علمش مرا شمع رخ او بس است در شب بی گاه مرا ...
بر عشق چرا لرزم؟ اگر او خوش نیست ! ور عشق خوش است ! این همه فریاد چراست؟
دوش دیوانه شدم! عشق مرا دید و بگفت: آمدم! نعره مزن! جامه مَدَر! . هیچ مگو! گفتم ای عشق من از چیز دگر می ترسم گفت آن چیز دگر نیست دگر هیچ مگو!
بیمار غمم عین دوائی تو مرا
ای مونس روزگار چونی بی من ای همدم غمگسار چونی بی من من با رخ چون خزان خرابم بی‌تو تو با رخ چون بهار چونی بی من
عجب سروی، عجب ماهی، عجب یاقوت و مرجانی عجب جسمی، عجب عقلی، عجب عشقی، عجب جانی عجب لطف بهاری تو عجب میر شکاری تو دران چه داری تو؟ به زیر لب چه
سیه آن روز که بی نورِ جمالت گذرد ...
چه کرده ایی تو با دلم.......! که نازِ تو ... نیازِ ماست!!
راهِ مرا اشاره شو من به کجا رسیده ام؟ هرچه دویده ام تو را خسته شدم ، ندیده ام
کی زِ سرم برون شود، یک نفس آرزوی تو..!
به جان تو که سوگند عظیمست که جانم بی‌تو دربند عظیمست اگر چه خضر سیرآب حیاتست به لعلت آرزومند عظیمست
من پری زاده‌ام و خواب ندانم که کجاست چونکه شب گشت نخسپند که شب نوبت ماست
گر ندارے دانش ترکیب رنگ بین گل ها زشت یا زیبا مکن خوب‌دیدن شرط‌انسان‌بودنست عیب را در این وآن پیدا مکن ...!!
سودای تو را بهانه ای بس باشد مستان ِ تو را... ترانه ای بس باشد! در کُشتن ِ ما چه می زنی تیغِ جفا؟! ما را سر تازیانه ای بس باشد!
همه از سلسله عشق تو دیوانه شدند همه از نرگس مخمور تو خمار شدند همه سوگند بخورده که دگر دم نزنند مست گشتند صبوحی سوی گفتار شدند
چه کرده ایی تو با دلم..! که نازِ تو ..... نیازِ ماست!!
جان و جهان! دوش کجا بوده‌ای نی غلطم، در دل ما بوده‌ای آینهٔ رنگ تو عکس کسی ست تو ز همه رنگ جدا بوده ای رنگ رخ خوب تو آخر گواست در حرم لطف خدا بوده‌ای
با چراغی همه جا گشتم وگشتم در شهر هیچ کس، هیچ کس اینجابه تو مانند نشد
