پرهیزی ندارم تا در بساطم غیر تو چیزی ندارم جز مهر تو ماه دل انگیزی ندارم تا بامداد لحظه های با تو بودن جز نغمه ی مرغ شباویزی ندارم من وامدار سرزمین اشتیاقم جز شوق تو در سینه واریزی ندارم از عشق این رنگین کمان بیکرانها زیباتر از یک صبح...
عاشقانه های قدیمی قشنگ تر بود ؛ به بهونه تلفن عمومی هم که شده بود میرفتن تو صف وایمیسادن یواشکی صدای دلبرُ گوش میکردن ؛ یا ظرف آش نذری بهونه دیدن یار میشد دیگه نه تلفن ها عمومیه نه کسی توی ظرف آش میده واسه همینم کم کم عشق ها...
آاای خانم غمزه هایت ریخت می خواهیدشان می خرند عشاق اینطوری نیندازیدشان می برند و پشت ویترین ها نمایش می نهند دیدنی هستند، باید با دل و جان دیدشان وقت لبخندت جواهرسازها مستاصلند بین لبخند شما و برق مرواریدشان خانم اینها که دلِ آدم اسیرش می شود از کدامین بندر...
من خود برای خود شبیه قوم تاتارم بیش از همه از خود رسیده به خود آزارم از هر دری وارد شد از هر جا فراری شد ذهن چموش در به در، تحلیل گر بارم ذهنم دچار اختلال سهمگینی بود وارونه می دیدم جهان را توی افکارم بر داربست منطقی با...
عالم از شور و شر عشق خبر هیچ نداشت فتنه انگیز جهان غمزه جادوی تو بود
مستی ده و هستی ده ای غمزه خماره تو دلبر و استادی ما عاشق و این کاره
در جنگ نابرابر چشمانت و دلم.. خلع سلاح شدم آن دم که غمزه زدی! ع.موسوی
نگار بر سر ناز است وای بر من و دل ز غمزه شعبده باز است وای بر من و دل ارس آرامی
لب جو و مطرب و می، جمله مهیاست ولی ،، کو نگاری که به یک غمزه دل ما ببرد؟ ارس آرامی
به یک غمزه دل ازمن برد دلدار وفایم را نشد امّا خریدار چنان بر باورم زد خنجری تیز که شد روزم به مانندِ شبِ تار
. دو چشم مست تو شهری به غمزه ای ببرند کرشمه تو جهانی به یک نظر گیرد
عجب سروی، عجب ماهی، عجب یاقوت و مرجانی عجب جسمی، عجب عقلی، عجب عشقی، عجب جانی عجب لطف بهاری تو عجب میر شکاری تو دران چه داری تو؟ به زیر لب چه
