ملیکا نقدی

این آخری ها دارم ادبیات را زندگی میکنم. تمام مفهوم ها به من قریب اند و من با تمام منطق ها غریب...


ملیکانقدی (پناه)

بدا به حال آن مجنون که عاقل شد...

چقدر تنهایند آنهایی که نوشتن نمی دانند!
و چقدر تنها تر هستند آنهایی که نوشتن می دانند...!

کمرنگی ام را پر رنگ کن!
بگذار باور کنم حجم نبودنم را در خیالت. اینکه چقدر به من فکر نمیکنی. من هم پر رنگی ات را کمرنگ خواهم کرد...

عمری اسیر یک خواب ماندی
از زبان افتادی و بی تاب ماندی
هرچند که آرزو های زیادی کردم
اما تو مثل بار اول ناب ماندی

ملیکانقدی(پناه)

جملات در دلت تلنبار می شوند. از یک جایی به بعد لبریز میشوی و اشکهایت سرازیر میشوند. اشکها همان حرفهایی ست که نمیزنیم، همان هایی که در دل جا نشدند.

ملیکانقدی (پناه)

بد تر از عاقل شدن مجنون را چه غم؟!
باور عقل نکن،راهی به جز انکار نیست

ملیکانقدی(پناه)

گاهی یک ماه چند سال می گذرد...
ملیکا نقدی (پناه)

صداقت خواهم داشت چرا که آرامش خود را بیش از رضایت دیگران دوست دارم.

میان عقل و دلت که جنگ شود، دیگر مهم نیست کدام می برد. تو در هر صورت باخته ای...
(ملیکا نقدی (پناه)

گاهی بایددر گوشه های سکوت و میان مشتی خاطره،خودت را با خودت تنها بگذاری.
گاهی باید دست نگاهت را بگیری و سر بر شانه احساسات،به قلبت خیره شوی تا ببینی وجودت آهمند چه خواسته هایی شده.
آن موقع است دنیایت پر میشود از ابتلال آرزوهایی که مدت ها پیش زخم...