شقایق باباعلی

انگار قهوه تلخ بر روی تقویم ریخته شده
که اینگونه روزهایم تلخ شده است...

شقایق باباعلی

مترسک؛
مَرد بیخیال مزرعه بود
گندم هایش را بُردند
و او
همچنان می خندید...

جعبه ی رنگهایم؛
بی رنگ شده اند.
در کدام قُمار
رنگها را باخته ام؟

شقایق باباعلی

مرا بخوابان
با لایه هایت
در ازدحام گلبرگ ها...

شهرِ مِه گرفته،
روشنی چراغ برق را
در خود حل میکند...

نارنجی من!
با رفتنت
ناقص شد رنگ هایم
حالا چگونه رنگ بزنم
پرتقالِ دوست داشتنِ
نقاشی ام را؟

وقتی آمده بودم
که تو رفته بودی؛
و کوچه باران خورده
آخرین قدم هایت را
برایم ترجمه میکند
من آمده بودم
وقتی که تو
رفته بودی...


شقایق باباعلی