آن شب خاطرم هست شبی طول و دراز شب یلدا که نه شبی پر از دلتنگی شبی از حسرت و آه شب رویای رسیدن به شبهای دگر شب مستی شب بی خوابی شب راز و نیاز شب مهتاب گرفتار شب رسوایی عشق شبی دور از نظر یار شب در خود...
ماهِ گریان خورشیِ رقصان در آن هنگام که شب, خورشید در آن سوی زمین برای خود می رقصد مرا درد عجیبیست در دل غمی سنگین در سینه که جانم را گرفته غمی که با بودنش دل هر لحظه می لرزد و اشکهایم سرازیر بر گونه می لغزد و این دردیست...
گل آفتابگردان بیا ای گل آفتابگردان رخ خود به من بگردان منم آن خورشید تابان که عشق خود نمودی هر بار به سوی او نمایان تو نه همانی که هر دم به نگاه پر تمنّا به خواهش و تقلّا به غلیظی عشق مجنون به قساوت دل پر از خون سبکبال...
گل آفتابگردان زلف خود گرفته پنهان سر ذره ای حسادت به ستیز گشته با من دگر دست بکش ز گریه رخ خود به من بگردان بزن لبخند دلبرانه بزن بر این فراق پایان. هیچیک
سحرِ حصار از خودت خطی بکش بر دور من سِحر گردم شَوَم محصور تو ای یارِ من محصور عشقِ نازنینی مثل تو اندازه ی دنیا بگردم گرد تو خط خود خوانا بکش ای عاشق زیبا سرشت تا کشم منّت تو را در جهنم هم بهشت خط تو بر دور من...
در گذران زمان من گرفتارِ تو در حرم کوی تو مست و خرامان، من از کرم بزم تو هرچه که آید قبول شور و حرارت ز تو آنچه شرور است من در قلم وصف تو هرچه نگارم، کم در طلب عشق تو ساقی و مطرب، من از نظر روزگار عاشقِ...
