و این روزها حالتی از رنج را متحمل می شوم که همه اش تازگی دارد، کنج تنهایی من حالا دیگر تنها نیست، منم و غم! منم و صبر!
نفسم بریده، جانم بالا آمده، روحم را خوب حس می کنم، سبک شده ام فقط همین بغض لعنتی توی گلویم سنگینی می کند.
اما منِ خسته خوب بلد بود که چطوری باید بغض را تبدیل به امید کند...
من هنوز نمرده ام، عجبا و الحمدلله...
می شود هنوز دل خوش کنم به گل های شمعدانی صورتی! هنوز هم با دیدن باران شگفت زده می شوم، هنوز هم می شود با پای زخمی دوید ولی رسید...
و این یعنی نمرده ام.
ZibaMatn.IR
ارسال شده توسط
