+ زندگی یه چیزی رو خیلی خوب بهم یاد داد:
اگه باور داری اون بیرون پر از گرگه و هیچ انسان خوبی در این جهان وجود نداره؛ پس واقعا همینطوره.
اگه باور داری هیچ عشق واقعی وجود نداره؛ بله؛ وجود نداره.
اگه ایمان داری که خیلی از موقعیت ها رو لایقش نیستی؛ مطمئنا؛ هیچ وقت سزاوارش نبودی و نیستی و نخواهی بود.
اگه یقین داری که تو هیچ وقت نمی تونی کاری رو درست انجام بدی؛ پس حق با توعه؛ معلومه که هیچ وقت نمی تونی. 
اگه هیچ کس برات قابل اعتماد نیست؛ درسته؛ هیچ انسان مورد اعتمادی البته؛ فقط برای تو پیدا نمی شه.
همین که درونت آشفته باشه؛ جهان بیرونت هم، آشفته تر به نظر می رسه.
تو از زندگی من چی می دونی. اصلا متوجه هستی که من چی کشیدم.
+ آره؛ تو درست میگی؛ هیچ کس نمی تونه اون چیزی رو که تو عمیقا حس کردی؛ حس و یا درک کنه و جست وجو برای درک شدن هم، کار بیهوده ایه؛ اما این به این معنا نیست که دنیا؛ جای نا امنیه. 
باید بپذیری که زندگی پر از بی عدالتیه و اگه دنیا ساخته ی عدالت بود؛ داستان زندگیمون خیلی شبیه هم می شد و جهان فقط یه داستان برای روایت داشت؛ اون وقت همه چیز بی معنا می شد.
چجوری می تونم ذهنمو از اسارت تاریکی آزاد کنم؟
+ کافیه اون موجود درونت رو آروم کنی و باهاش به صلح برسی؛ کم کم ذهنت ، واقعیت رو اون طور که هست؛ می بینه و عظمت، خودش رو در نگاهت پیدا می کنه.
ZibaMatn.IR

ارسال شده توسط
فاطمه مهری| نویسنده