روز های سردی بود...
خالی از خاطره ای که زمان آن را به دوش
بکشد...
گم شده ای میانِ تمامِ بودن ها...
سکوتی میانِ تمام حرف ها...
وجودم خستگی هایم را به دوش نمی کشد...
کسی از حقیقت قصه نمی گوید...
کسی به خاطر حالِ بدم گریه نمی کند...
نمی دانم...
ماندن بهتر است؟
یا انبوهی از رنج را به خاک سپردن؟

✍ساحِل خادمی
ZibaMatn.IR