چشم مخمورت به هر دم می کشد پیمانه ای
وز لب لعلت چکد بر جان من افسانه ای
زلف پرچینت چو طوفان، دل چو کشتی بی قرار
کی رسد این ناخدای خسته بر کاشانه ای
چون شقایق داغ بر دل، سر به صحرا می نهم
تا مگر یابم ز باد صبح، بوی شانه ای
در خم گیسوی تو پیچیده ام چون تار عود
سوختم در آتش عشقت، چو عود کاشانه ای
گر چو بلبل ناله سر دادم، عجب نبود که هست
در گلستان رخت هر خاری، چو گل دردانه ای
آب چشمم گوهر و لعل لبت یاقوت ناب
کی توان آراست زین سان، تاج شاهنشانه ای
در محیط چشم مستت غوطه ور گشتم چنان
کز وجودم وا نماند جز خیال ویرانه ای
همچو شمعم، اشک ریزان، سر فدای راه یار
تا بسوزم پیش رویش، همچو پروانه ای
در شب هجران تو، چون صبح صادق منتظر
تا بتابد از رخت بر جان من، جانانه ای
ای نسیم صبحدم، بر کوی او بگذر مگر
آوری از گیسویش بر این دل دیوانه ای
مهدی غلامعلی شاهی
ZibaMatn.IR
ارسال شده توسط
