ای انسان در گذر بی پایان...

ای انسان، در گذر بی‌پایان روز و شب، اندکی درنگ کن. این جهان آینه‌ای‌ست که آن‌چه درون توست، در چهرهٔ زندگی‌ات می‌نمایاند. اگر دل تو آرام گیرد، جهان نیز آرام می‌شود.

به یاد داشته باش: هیچ راهی در این دنیا آسان نیست، اما هر گامی که با صدق و نیت پاک برداری، تو را به فراتر از رنج می‌رساند.

هرگاه در تنگیِ روزگار درمانده شدی، به یاد بیاور که باران نیز پس از سخت‌ترین ابرها می‌بارد. صبر را چون چراغی در دل نگه دار، که هیچ تاریکی توان خاموش کردن نور آن را ندارد.

با مردم چنان باش که دوست داری با تو باشند؛ زیرا گفتار نیک و دلِ صاف، میراثی‌ست که از خود برای روزهای بی‌نام و نشان باقی می‌گذاری. اگر سخنت شیرین باشد، دیگران آن را به یاد می‌سپارند؛ اگر کردارَت نیک باشد، روزگار آن را پاس می‌دارد.

غرور خاری‌ست که حتی در باغ دانایی می‌روید؛ مراقب باش تا شاخه‌های افتخار، گلِ تواضع را از ریشه نکند. هرچه می‌دانی، به نادانی‌ات نیز بیندیش، زیرا دانا کسی‌ست که می‌داند هنوز بسیار نمی‌داند.

گاه، سکوت گفت‌وگویی ژرف‌تر از هزار سخن دارد. در خاموشیِ دل، صدای حقیقت شنیده می‌شود. به خودتنزدیک شو، و در درونِ خود، آرامش را بجوی، نه در نگاه دیگران.

و بدان: زندگی چون رودخانه‌ای‌ست که لحظه‌ای نمی‌ایستد. اگر به گذشته چنگ بزنی، از جریان آن بازمی‌مانی. رها شو، بگذر، و فروتنانه پیش برو. هر روز فرصتی‌ست برای بهتر شدن، نه برای پشیمان ماندن.