فاطمه نامی است که پیش از...

فاطمه

نامی است که پیش از آفرینش در افلاک زمزمه میشد



در سکوت کهکشان ها،در نبض نخستین خاک
و زمین،این گهواره ی سنگی، با این آواز به چرخش درآمد.

وجود تو،

آیه ی نوری بود که بر صفحه ی شب های مکّه
نوشته شد.
و محمد(ص)، پدری که خود «اُمّت» بود.
در آغوشت بهشت بی کران را استشمام میکرد

تو تنها یک دختر نبودی

تو جواب تمام سوال های تاریخی
در هیبت یک زن
کرامت انسان را معنا می کنی

خانه ات،
مکتب وحی بود
از پنجره اش،فرشتگان واژه می آموختند
تو آموز،گار عشق بود

در دل شب های عبادت
چنان با پروردگارت نجوا می کردی
که ستارگان از شرم فرو می ریختند
و تسبیح گُل میکرد در دستانت
سرودی شد برای آفرینش.

و سپس آن سال های سخت آمد
زخم هایی که بر پیکر تاریخ ماند
فریادی که در گلو شکست و شد"مظلومیت"
آهی که از سینه برآمد و زمان را لرزاند.

اما چگونه می توان نور را محبوس کرد؟

فاطمه!

مزارت پنهان ماند.
اما نامت،
همان آواز نخستین است

همان لالایی همیشه جاری...

که زمین هنوز،در گردش آرامش،
برای آسمان زمزمه می کند
و زمان،
در گذر بی امانش،
برای ابدیت می خواند.