مادرم هیچ وقت به نبودنت عادت...

✍️هدی احمدی
روز _مادر _مبارک
روز_مادر_آسمانی_مبارک

مادرم! هیچ‌وقت به نبودنت عادت نمی‌کنم...
هر صبح که چشم باز میکنم، نبودنت مثل سنگی روی قلبم می‌افتد. خانه بی‌ صدای تو سرد است، دیوارها بی‌خنده‌ های تو خاموش‌اند. حتی وقتی همه دورم هستند، باز جای تو خالی است، مثل زخمی که هیچ‌ وقت خوب نمی‌شود.

مادرم! نبودنت یعنی دلتنگی بی‌پایان. یعنی هر بار که می‌خواهم چیزی بگویم، ناخودآگاه به سمت تو برمی‌گردم، اما فقط سکوت جوابم را می‌دهد. نبودنت یعنی اشک‌هایی که بی‌اجازه می‌ریزند، یعنی بغضی که هیچ‌ وقت نمی‌شکند.

یاد دست‌هایت که همیشه پناه من بودند، یاد صدایت که آرامم می‌کرد، یاد نگاهت که امید می‌داد... همه این‌ها حالا فقط خاطره‌اند. خاطره‌هایی که بیشتر از آرامش، داغ می‌دهند.

مادرم! هیچ‌ وقت به نبودنت عادت نمی‌کنم، چون تو همه چیز من بودی. تو چراغ خانه بودی، تو سایه امن من بودی، تو دعای خیر پشت سرم بودی. حالا که نیستی، انگار دنیا بی‌ معنا شده.

هر شب با اشک می‌خوابم، هر روز با بغض بیدار می‌شوم. نبودنت مثل هوایی است که نمی‌شود نفس کشید، مثل دریایی است که آدم را غرق می‌کند.

مادرم! دلم برایت تنگ است، خیلی تنگ، برای صدایت، برای آغوشت، برای همان لبخند ساده‌ات.
هیچ‌ وقت به نبودنت عادت نمی‌کنم، چون جای تو هیچ‌ وقت پر نمی‌شود...