رقصِ ردپای آهنگین نو عروسِ خون بس به روی تکه بلورین های منجمدِ زمین ، دل های سنگ گونه ی تماشاچیان را به وجد می آورد!
دخترک شروع به رقص کرد ، ریتم آهنگ و پاشنه کفش های الماس کاریِ دخترک با هم هارمونی خاصی ایجاد کرده بود...
همهمه ، همهمه ی آوازچیان و پیانیست های متبحر و گاه و بی گاه صدای شوق و ذوق بیش از میزانِ تماشاچیان آن مجلس بود.
ریتم آهنگ تندتر شد.
قطعه زیبایی از پیانیست نامدار ،مهدی وجدانی ، به نام جایی برای ابدیت سالن را در دست گرفته بود .
گام های استوار دخترک هر لحظه به اوج خود می رسید که ناگهان پاهای رقصانش سست و سست تر شد و آنگاه دریایی از چکه های سرخ تمام صفحه تصویرِ رویای دخترک را فرا گرفت ...
بانگ ، بانگِ ملتِ ترسان و ناله های نو عروس سیه اقبال بود !
چشمانِ چروکیده و کم توان پیرزن گشوده شد و باز هم به یاد آن شامگاه خون آلود ، لیلش را نهار کرد...
ZibaMatn.IR