من، اتاقِ تو هستم
نگران دستگیره هایی که بی دستِ تو می افتند
نگران لباس هایی که اندازه ی هیچ حوصله ای نمی شوند
نگران گلدان هایی که آب از گلویشان پایین نمی رود
من، اتاقِ تو هستم
منتظری بی سامان
که به زودی در این شهر گم می شود
سقفی سراسیمه که نمی داند
تا برگشتن تو به کدام دیوار تکیه کند
اتاق تو هستم
با چند چراغ محزون
که تمام اشیا را به سمت پاییز می برند
ZibaMatn.IR