حالا که غصه آمده ، ما شاد می رویم
بگذار پُر کنند که برباد می رویم

ما را برای کنج قفس دانه می دهند
از خیر دان گذشته و آزاد می رویم

پر می کِشیم از کف آنها که می کُشند
ما دام برده در پی صیاد می رویم

دائم فریفتند : بمانید ، می رسد
آن اتفاق تازه نیفتاد ! می رویم

عمری اسیر و ساکن و ساکت نشسته ایم
ساکت شدن بس است به فریاد می رویم

باور کنیم از دل این کلبه ی خراب
دیگر به سمت خانه ی آباد می رویم

دی بود و سرد و تلخ همه ماه و سال ما
تا آخرین رمق پی مرداد می رویم

بودیم جزء خاطره های قشنگ دوست
یک روز مثل خاطره از یاد می رویم
ZibaMatn.IR