شوهرتان با خواهرتان رابطه داشته و به شما خیانت کرده؟ خب، حالا لااقل می دانید چقدر برای اطرافیانتان مهم هستید!
کارتان را از دست داده اید؟ چه خوب! حالا فرصت دارید به کارهای مورد علاقه تان بپردازید!
کرونا آمده؟ چه جالب! دست کم تعادل دنیا برقرار شده! ببین طبیعت چطور زده زیر آواز و پنگوئن ها آمده اند وسط شهر و همه چیز برگشته سرجای خودش!!
قرنطینه شده اید؟ چه بهتر! از شر رفت و آمدها و مهمانی های خسته کننده و کلاس درس و مدرسه راحت شدید!
ای بابا! درست است که دیدن نیمه ی پر لیوان خوبی هایی هم دارد اما بیایید بپذیریم که زندگی گاهی وقت ها واقعا در مزخرف ترین حالت ممکن خود قرار دارد و شاید بهترین کار این است که به آن اقرار کنیم.
خوش بینیِ افراطی هم نوعی اجتناب است؛ راهی است برای فرار از مشکلات زندگی.
حقیقت این است که کارها درست پیش نمی رود، رفتار مردم عصبانی مان می کند، کرونا گند زده به زندگی لعنتی مان، اوضاع خوب نیست و ما احساس افتضاحی داریم.
این احساسات، صرفا بازخورد ما نسبت به مسایل پیش آمده هستند و ابراز آن ها چه منفی و چه مثبت، جزء ضروری سلامت روحی فرد است و مسلما انکار آن ها، نه به معنای حل مشکل که به مفهوم استمرار مشکلات است.
ما مجبور نیستیم وجود مشکلات را لاپوشانی کنیم و با تکرار پیام های تاکیدی مثبت، به زور یک زندگی ظاهرا لذتبخش پرمعنا برای خود بیافرینیم.
برخی از بهترین لحظات زندگی، نه لذتبخش هستند و نه موفقیت آمیز، نه آگاهانه و نه مثبت، اما وقتی پشت سرمان را نگاه می کنیم و آن ها را برای نوه هایمان تعریف می کنیم، چشمانمان پر از اشک می شود.

نازنین عظیمی
ZibaMatn.IR