همیشه افراد ساکت را دوست داشته ام. هیچ گاه نمی فهمی که با سکوتشان در حالِ رقصیدن رویاهای خویش اند و یا سنگینی بارِ غمِ زندگی را به دوش می کشند. افراد ساکت همیشه ذهن های پر سروصدایی دارند و دائم با خود و افکارشان در مجادله اند. هنگامی که سکوت می کنند مثل یک دیوار سنگی ساکت و خاموش یک جا می نشینند. آدم های ساکت و کم حرف فقط با کسانی که خیلی دوستشان دارند حرف می زنند نه با همه. آن ها خیلی زود عاشق می شوند و خیلی سریع احساساتشان را بروز می دهند. خیلی راحت می گویند که دوستت دارند و خیلی دیر تنهایت می گذارند. اما وقتی که زخمی شوند سکوت می کنند دیگر هیچ نمی گویند و فقط می روند.
می روند به ناکجاآباد، در دور دست ترین متروکه ذهن شان می نشینند و به سادگی و حماقت خود می خندد.
عطیه علیپور
ZibaMatn.IR
ارسال شده توسط
