همه می میریم. همه می میرند، هر کدام به شکلی، هر کدام وقتی موقعش برسد. من مرگ را مسیری در امتداد زندگی می دانم،انتظارش را نمی کشم ولی می دانم آخر خط همین است و اطمینان دارم وقتش که رسید از آن نمی ترسم. اما باید اعتراف کنم وقتی به نبودن فکر می کنم، ذهنم درگیر بودن آنهایی می شود که بعد از من می مانند. وقتی بدون من به خانه برمیگردند. وقتی روی میز کتابها و نوشته ها و عینکم را می بینند. وقتی سازهایم را در اتاق کارم در انتظار نواخته شدن پیدا می کنند. وقتی به گلدانهای هشت ساله ارکیده ام آب می دهند و به نظرشان می رسد که ناگهان می توانند عطر همیشگی ام را استشمام کنند. وقتی خانه را پر از حضور من و خالی از وجود من می یابند.
ما اغلب صحبت از سهم هر کس از زندگی می کنیم اما کمتر در مورد سهم دیگران از زندگی یک نفر دیگر بحث می کنیم. ما اغلب راجع به زندگی پس از مرگ صحبت می کنیم اما کمتر در مورد زندگی بازماندگان پس از مرگ عزیزی حرف می زنیم. در چشم ما مرگ، در هم تنیدن غیرعادلانه فراق و رنج و درد و سوگ های بی انتهاست و جوری در کلاف غم انگیز غممان می پیچیم که فراموش می کنیم از عشق و از خاطرات خوب و از لبخند ها و از معنای حضور آن یک نفر در کنار خودمان بگوییم!
برای خودم آرزو می کنم روزی که سهمم را از این دنیا گرفتم، روزی که عزیزانم بدون من به خانه باز می گردند، خانه را و زندگی را سرشار از مهر و عشق بی پایان من به خودشان بدانند، کتاب هایم را بخوانند یا به کتابخانه ای ببخشند، سازهایم را بنوازند یا به نوازنده ای بی ساز هدیه دهند. گلدانهایم را آب دهند و هر وقت یادی از من می کنند از لبخند ها و شوخی ها و از خنده های از ته دلم بگویند. و بگویند سهم ما از بودنش کم بود.

نیکی فیروزکوهی
ZibaMatn.IR