دوستداشتن، واژه ایست چند حرفی اما لبریز از حرف ...
همیشه دوستداشتن برایم مُقدس بوده است، درخشش، نور و حتی ایمان را میتوان درونش دید... همان دوستداشتنی که این روزها شده است نقل و نبات بر سر محبوبانی که معشوق نیستند ...
همان دوستتدارم هایی که گاهی آنقدر لق لق دهانمان میشود که به هرکس که میرسیم نثارش میکنیم و خود بی اعتماد میشویم، به هرآنکه می گویید دوستمان دارد ...
گاهی هم دوستداشتن هایمان را آنقدر بلند می گوییم که گوش طرف مقابل ظرفیت شنیدنش را ندارد، یا آنقدر آرام میگوییم که هیچ صدایی از ما شنیده نمیشود، عده ای هم هستند که همیشه با احساسات مبهمشان، کلافه امان میکند و حس خوب دوستداشتن را در نگاهایشان در بغض هایشان خاک میکنند و تا ابد نمیگذارند بر زبان جاری شود...
کاش کمی یادمیگرفتیم دوستداشتن از دسته حرفهای درگوشی است، همانند نوت های آرام پیانو که رخنه میکند در تنت، در گوش یکدیگر با صدایی که شنیده شود بگویید دوستت دارم، بلاشک به برق نگاهتان و حس نابی که در دلتان نقش می بندد می ارزد...
ZibaMatn.IR