فرزندان نداشته ی عزیزتر از داشته هایم!
شاه کلیدِ شعور در زندگی این است که یک جایی، در یک اتفاقی، در یک بحث یا ذوق یا نقد، خودتان را به نزدیکترین آینه ی دوروبرتان برسانید، زل بزنید در چشم های خودتان و بگویید "من اشتباه کردم"! بعد یک چَک بخوابانید زیر گوشِ خودتان و اشکِ خودتان را در بیاورید، بعد قربان صدقه ی خودتان بروید و بگویید فدای سرت، همین که فهمیدی اشتباه آمدی این قسمت از راه را، این قسمت از قضاوت هایت را، این قسمت از حرف زدن هایت را، این قسمت از تجاوزهایت را، ... خودش کلی ست. چه آه دم ها که آهِ شان، دَم نمی شود و باز نمی فهمند. آنوقت می توانید به فهمیده ترین و معصوم ترین حالت تان در آینه یکبار دیگر نگاه کنید و خودتان را آماده کنید تا تاوانِ تمامِ آن اشتباهات را پس بدهید. اما جا نزنید. جا نزنید.
هر آدمی، لااقل یکبار در زندگی اش، به دور از تمامِ ماله کشی ها و توجیه گری ها، باید جسارتش را بریزد در صدایش و بگوید "تاوان اشتباهاتم را روی گردنِ خودم بار بزنید". تمام جَدَل ها، تمام دل سیاهی ها، تمام جنگ ها از همین گردن نگرفتن ها کلید می خورند که آن هم شاید از کمبودِ آینه ناشی شود!
پس فرزندانم پیش نیازِ این درس حملِ همواره ی یک آینه ی خوش جیوه است.
آینه ای از جنسِ انصاف و وجدان!
فقط حواس تان باشد...
آینه، شکستنی ست!

باران نیکراه
تکه ای از مجموعه ی: " برای فرزند نداشته ام "
ZibaMatn.IR