داره میاد. صدای پاشو می شنوم. تو هم گوش کن. داره میاد. پاییز رو میگم. بازم نارنگیا میان. باز میریم بوت میخریم و روسری پشمی. باز میشینیم برای اون مردی که کنارش حالمون خوشه شال می بافیم. باز پتو مبلیا رو میاریم تو دست. باز انار دون می کنیم. بعد ناهار یه چرتکی می زنیم و پا میشیم می بینیم شب شده و هیچ کاری نکردیم. باز چای ماسالا و دم نوش عسل و زنجفیل علم می کنیم. باز ژاکت و کت رو می گیریم سر دست که غروبی برمی گردیم خونه نچاییم. باز می گیم حیف، امسال تابستونم تموم شد و من دریا نرفتم. باز عدسی و سوپ جو و شله می پزیم عوض شام آبدوغ خیار.

بازم نارنگیا میاد. نارنگیِ مهربونِ شریکی بخورِ راحت بخورِ به بغل دستی ت هم بده.

دووم بیاریم. دووم بیاریم. پاییز میرسه و ما باز دلمون می گیره و فکر می کنیم پاییز وقت رفتن نیست. بازم چهرازی گوش می کنیم. بازم جمشید... پاییز میاد و ما از کویر وحشت رد شدیم. زنده ایم. ما زنده می مونیم. بخاطر نارنگیا. حتی اگه امسال پاییزه نارنگی بشه کیلویی هشتاد تومن. ما می مونیم. دووم میاریم. نبینم یه خال مو از سرتون کم بشه ها... نارنگیا دارن می رسن. انارها، خرمالوها... ما زنده می مونیم.
ZibaMatn.IR